Księga Joba rozdział 14

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cieó, i nie ostoi się.

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzieó jego.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

Choć się zstarzeje w ziemi korzeó jego, i w prochu obumrze pieó jego:

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.