Życie poza rajskim ogrodem było ciężkie, dlatego ludzie szukali pomocy Boga. Kiedy Ewa urodziła pierwszego syna, uznała go za dar od Boga. Pierwszy jej syn miał na imię Kain, a kolejny syn nazywał się Abel.

Kain był rolnikiem, a Abel pasterzem.

Obaj szukali uznania u Boga, dlatego postanowili coś Bogu ofiarować. Kain ofiarował rośliny ze swoich upraw, a Abel ofiarował coś z pierworodnych swojego stada. Ofiara Abla spodobała się Bogu i ją zaakceptował, ale ofiary Kaina Bóg nie chciał przyjąć.

Kain z tego powodu stał się smutny.

Bóg, widząc, że złe są myśli Kaina, postanowił go ostrzec.

– Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? – spytał Bóg – Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować.

Niestety Kain nie skorzystał z rady by panować nad swoimi złymi emocjami. Złościł się na swojego brata i gdy tylko nadarzyła się okazja, rzucił się na Abla i go zabił.

Bóg wiedział o zbrodni, której dopuścił się Kain, dlatego zapytał go:

– Gdzie jest Abel brat twój?

Kain odpowiedział:
– Nie wiem. Czy ja jestem stróżem brata mego?

Bóg odpowiedział:

– Co zrobiłeś? Krew brata twojego głośno woła do mnie z ziemi! Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!

Kain odpowiedział:

– Zbyt wielka jest kara moja. Każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!
Ale Bóg zabronił zabić Kaina i w tym celu dał mu znamię, by każdy wiedział, że tego człowieka nie wolno zabić.

Kain miał żonę i rodziły mu się dzieci.

Również Ewa miała kolejne dzieci w tym nowego syna o imieniu Set, a syn Seta o imieniu Enosz zapoczątkował wzywanie Boga, czyli modlenie się do Boga.

Wyłoniły się dwie grupy ludzi.

Dzieci Kaina miały skłonność do czynienia zła, a dzieci Seta szukały kontaktu z Bogiem. Wśród tej drugiej grupy pojawiło się kilka bardzo wartościowych ludzi, np. Henoch i Noe.

Budowa Arki

W czasach Noego zdecydowana większość ludzi stała się zła. Przyczynił się do tego bunt niektórych istot duchowych, które porzuciły pracę w niebie i zeszli na ziemie, by brać sobie na żony kobiety a one rodziły im dzieci.

W ten sposób założyli własne rodziny, które z powodu wielkiej mocy i wiedzy miały przewagę nad innymi ludźmi, dlatego przejęły władzę nad ziemią i doprowadzili mieszkańców ziemi do wielkiego zła. Ludzie ciągle myśleli o tym, co było niedobre, a to nie było zgodne z wola Boga, dlatego Bóg postanowił zakończyć to zło.

Na nasze szczęście Noe znalazł łaskę u Boga, który nakazał mu zrobić wielką skrzynię, która zdoła ich uratować podczas potopu. Skrzynię tę nazywamy czasem arką.

Potop polegał na tym, że woda zalała całą ziemię i wszyscy ludzie i zwierzęta, które nie były w skrzyni, potopiły się oczywiście oprócz ryb, którym woda nie przeszkadzała.

Noe odpowiednio wcześniej został poinformowany o tym, że będzie potop. Dostał też dokładne instrukcje, jak i z czego ma zrobić skrzynię, a także, jak ma uratować zwierzęta. Noe wykonał dokładnie wszystkie polecenia Boga.

W tym samym czasie ludzie nie byli zainteresowani potopem, lekceważyli go i w ogóle się nim nie przejmowali. Wydawało im się, że świat, w którym żyją, będzie zawsze, dlatego zajmowali się tym, co wydawało im się korzystne z punktu widzenia tu i teraz.

Gdy Noe wszystko przygotował, Bóg rzekł:

– Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi — cokolwiek stworzyłem.

O wyznaczonym czasie Bóg zamknął drzwi arki i wówczas woda zalała całą ziemię.