Księga Psalmów rozdział 12

1	(Przedniejszemu śpiewakowi Seminit, pieśó Dawidowa.)	[ref]
2	Ratuj, Panie! boć już niestaje miłosiernego, a wyginęli uprzejmi z synów ludzkich.	[ref]
3	Każdy mówi kłamstwo z bliźnim swoim: usty pochlebnemi, dwojakiem sercem mówią.	[ref]
4	Niechajże Pan wytraci wszystkie wargi pochlebne, i język mówiący rzeczy wyniosłe.	[ref]
5	Którzy mówią: Językiem naszym przewiedziemy, wargi nasze za nami są, któż jest panem naszym?	[ref]
6	Dla zniszczenia ubogich, i dla wołania nędznych teraz powstanę, mówi Pan; postawię w bezpieczności tego, na którego sidła stawiają.	[ref]
7	Słowa Paóskie są słowa czyste, jako srebro wypławione w piecu glinianym, siedm kroć przelewane.	[ref]
8	Ty, Panie! zachowaj ich; strzeż ich od rodzaju tego aż na wieki.	[ref]
9	Ze wszystkich stron niepobożni krążą, gdy wywyższeni bywają najpodlejsi między synami ludzkimi.