| 1 | Wiemy bowiem, że jeśli ziemskie nasze mieszkanie, (ten) namiot zburzony (będzie), (to) budowlę od Boga mamy. Dom nie rękoma zrobiony, eonowy [wieczny] w niebiosach. | [ref] |
| 2 | Bo też w tym (ziemskim) wzdychamy. Mieszkaniem naszym, które jest z nieba, przyoblec (się) pragniemy, | [ref] |
| 3 | jeśli naprawdę też ubrani, a nie nadzy (będziemy) znalezieni. | [ref] |
| 4 | Też bowiem będąc w tym namiocie, wzdychamy, (będąc) obciążeni. Z tego powodu nie chcemy rozebrać (się), ale ubrać, żeby (zostało) pochłonięte śmiertelne, przez życie. | [ref] |
| 5 | Tym zaś, który nas przygotował do tego, (jest) Bóg, który dał nam zadatek tchnienia. | [ref] |
| 6 | Odważni więc zawsze bądźmy, a wiemy, że mieszkając w ciele, jesteśmy poza mieszkaniem Pana. | [ref] |
| 7 | Przez wiarę bowiem chodzimy, nie przez widzenie. | [ref] |
| 8 | Odważnie zaś i z radością wolimy raczej znaleźć się poza mieszkaniem z ciała i zamieszkać przy Panu. | [ref] |
| 9 | Dlatego tez pragniemy, czy przebywając w mieszkaniu, czy poza mieszkaniem, bardzo upodobanymi Jego być. | [ref] |
| 10 | Ponieważ wszystkim nam (jest) konieczne ukazać (się) przed podium (sędziowskim) Pomazańca, aby każdy otrzymał, co czynił w ciele, według tego, co czynił, lub dobre, lub złe. | [ref] |
| 11 | Pamiętając zatem (o) bojaźni Pana, ludzi przekonujemy, Bogu zaś ujawnieni, mamy też nadzieję i w sumieniach waszych jawnymi (być). | [ref] |
| 12 | Ponownie nie polecamy samych siebie wam, lecz dajemy wam okazję (do) chluby za nas, abyście mieli (co) przeciwstawić tym, na twarzy chlubiącym się, a nie w sercu. | [ref] |
| 13 | Jeśli bowiem wychodzimy z siebie [szalejemy] Bogu, jeśli miarkujemy (się) wam. | [ref] |
| 14 | Albowiem miłość Pomazańca oblega nas zawyrokować, że Jeden za wszystkich umarł, zatem wszyscy umarli. | [ref] |
| 15 | A za wszystkich umarł, aby ci, żyjący, już więcej nie (dla) siebie żyli, ale dla Tego, (który) zamiast nich umarł i (został) wzbudzony. | [ref] |
| 16 | Tak więc my od teraz nikogo (nie) znamy według ciała, a jeśli znaliśmy według ciała Pomazańca, to [ale] teraz już nie znamy. | [ref] |
| 17 | Dlatego jeśli ktoś jest w Pomazańcu, nowym jest stworzeniem. Dawne przeminęło. Oto {wszystko} stało się nowe. | [ref] |
| 18 | Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas ze sobą przez Pomazańca i zlecił nam służbę pojednania. | [ref] |
| 19 | Ponieważ w Pomazańcu Bóg jednał ze sobą świat, nie licząc ludziom ich uchybień [grzechów], nam zaś przekazując słowo pojednania. | [ref] |
| 20 | Tak więc w imieniu Pomazańca jesteśmy posłami jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Pomazańca prosimy: pojednajcie się z Bogiem! | [ref] |
| 21 | Albowiem on tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy się my stali sprawiedliwością Bożą w nim. | [ref] |