Wówczas naczelni kapłani i starsi ludu zebrali się na dziedzińcu arcykapłana, którego zwano Kajfasz.

A przybliżało się święto przaśników, które zowią wielkanocą.

Tedy powstawszy wszystko mnóstwo ich, wiedli go do Piłata.

A Herod ujrzawszy Jeszu, uradował się bardzo; bo go z dawna pragnął widzieć, dlatego, iż wiele o nim słyszał, i spodziewał się, iż miał ujrzeć jaki cud od niego uczyniony.

A przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie stali, potężnie skarżąc naó.

I stali się sobie przyjaciołmi Piłat z Herodem onegoż to dnia; bo sobie byli przedtem nieprzyjaciołmi.

Ściągając rękę twoję ku uzdrawianiu i ku czynieniu znamion i cudów, przez imię świętego Syna twego Jeszu.

 że nie zostawisz duszy mojej w Hadesie ani nie dasz Swojemu uznanemu słudze ulec rozpadowi. 

Wy zaś wyparliście się świętego i sprawiedliwego, i poprosiliście, aby wam wypuszczono mordercę,

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

Cóż jest człowiek, aby miał być czystym, albo żeby miał być sprawiedliwym, urodzony z niewiasty?

Jakoż tedy nędzny człowiek usprawiedliwiony być może przed Bogiem? albo jako może być czysty urodzony z niewiasty?

Poseł odpowiedział jej: Święte Tchnienie zstąpi na ciebie i energia Najwyższego cię zacieni. Dlatego też Święte, które się urodzi, będzie nazwane Synem Boga.

Takiegoć zaiste przystało nam mieć najwyższego kapłana, świętego, niewinnego, niepokalanego, odłączonego od grzeszników i który by się stał wyższy nad niebiosa:

Jako Jeszu z Nazaretu pomazał Bóg Duchem Świętym i mocą, który chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkie opanowane od dyjabła; albowiem Bóg był z nim.

 Królowie i władcy ziemi zorganizowali się przeciw Bogu i Jego Pomazańcowi.

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

Stolica twoja, o Boże! na wieki wieków; laska sprawiedliwości jest laska królestwa twego.

Duch Panującego Pana jest nademną; przeto mię pomazał Pan, abym opowiadał Ewangeliję cichym, posłał mię, abym związał rany tych, którzy są skruszonego serca, abym zwiastował pojmanym wyzwolenie, a więźniom otworzenie ciemnicy;

Duch Paóski nade mną; przeto mię pomazał, abym opowiadał Ewangieliję ubogim; posłał mię, abym uzdrawiał skruszone na sercu, abym zwiastował pojmanym wyzwolenie, i ślepym przejrzenie, i abym wypuścił uciśnione na wolność;

A mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, żem rzekł: Jestem Synem Bożym?

 Po ich odejściu Posłaniec Pana ukazuje się we śnie Józefowi i mówi: "Wstań, weź dziecko oraz Jego matkę i uciekaj do Egiptu i bądź tam, dopóki ci nie powiem, bo Herod będzie szukał dziecka, aby je zgładzić".

 Przebywał tam aż do śmierci Heroda, aby się wypełniło to, co Pan powiedział przez proroka: "Z Egiptu wezwałem mojego Syna".

W onże dzieó przystąpili niektórzy z Faryzeuszów, mówiąc mu: Wynijdź, a idź stąd; bo cię Herod chce zabić.

Wszakże muszę dziś i jutro i pojutrze odprawiać drogę: albowiem nie może być, aby miał prorok zginąć, oprócz w Jeruzalemie.

A gdy się dowiedział, iż był z paóstwa Herodowego, odesłał go do Heroda, który też w Jeruzalemie był w one dni.

I pytał go wielą słów; ale mu on nic nie odpowiadał.

Ale wzgardziwszy nim Herod z żołnierstwem swem i naśmiawszy się z niego, oblekł go w szatę białą i odesłał go zaś do Piłata.

Bóg Awrahama i Iszaaka i Jakowa, Bóg przodków naszych, uwielbił Swojego Chłopca usługującego Jeszu, którego wyście wydali i zaparliście się przed obliczem Piłata, gdy ten był zdecydowany uwolnić Go.

Związanego przekazali namiestnikowi Piłatowi.

Jeszu został postawiony przed namiestnikiem i ten zapytał Go: Czy Ty jesteś władcą Judejczyków? Jeszu odpowiedział: Skoro tak mówisz.

Piłat mówi: Czy nie słyszysz, jak dużo jest oskarżeń przeciwko Tobie?

Ale na święta namiestnik miał zwyczaj zwalniać na życzenie tłumowi jednego więźnia.

Gdy się więc zebrali, powiedział im Piłat: Którego chcecie, abym wam zwolnił, Jeszu Barabasza czy Jeszu zwanego Pomazańcem?

Gdy on zasiadł na krześle sędziowskim, jego żona wysłała do niego wiadomość: Nie ruszaj Tego sprawiedliwego, bo dzisiaj we śnie dużo przez Niego wycierpiałam. 

Wówczas namiestnik spytał: Którego z tych dwóch chcecie, abym wam zwolnił? A oni powiedzieli: Barabasza.

On zaś spytał: Co złego uczynił? Oni jednak zaczęli krzyczeć jeszcze głośniej, mówiąc: Niech będzie ukrzyżowany!

Ludzie zaczęli krzyczeć: Krew jego na nas i na dzieci nasze.

Wówczas żołnierze namiestnika zabrali Jeszu do pretorium, a tam zgromadzili wokół Niego całą kohortę.

Włożyli też na Jego głowę spleciony z cierni wieniec, do prawej ręki wsunęli trzcinę. I klękając przed Nim, wyśmiewali Go, mówiąc: Witaj, władco Judejczyków!

I gdy Go wykpili, zdjęli z Niego szkarłatny płaszcz i ubrali Go w Jego szaty, a następnie wyprowadzili Go na ukrzyżowanie.

A gdy przyszli na miejsce o nazwie Golgota, znane jako Miejsce Czaszki,

A gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili Jego szaty, rzucając o nie los, 

Z samego rana naczelni kapłani wraz ze starszymi, znawcami Pism i całą radą [sanhedrynem] odbyli naradę, po czym związali Jeszu, odprowadzili i wydali Piłatowi.

Naczelni kapłani zaczęli Go oskarżać o wiele spraw.

Jeszu jednak nic nie odpowiadał, tak że się Piłat dziwił.

Był w więzieniu człowiek, imieniem Barabasz. Został złapany razem z buntownikami, którzy podczas rozruchów dokonali zabójstwa.

Piłat zapytał ich: Czy chcecie, abym wam wypuścił władcę Judejczyków?

Jednak naczelni kapłani podburzyli tłum, żeby im wypuścił Barabasza.

Ponownie zawołali: Przybij Go!

Wówczas Piłat, chcąc zadowolić tłum, uwolnił Barabasza, a Jeszu ubiczował i wydał na przybicie.

Ubrali Go w purpurę, a na głowę włożyli Mu upleciony z cierni wieniec.

 Bili Go trzciną po głowie i pluli na Niego, a zginając kolana, kłaniali Mu się.

Przymusili przechodzącego tam Szymona Cyrenejczyka, ojca Aleksandra i Rufa, który szedł z pola, żeby poniósł Jego belkę.

Dawali Mu wino zmieszane z mirrą, ale On nie nie chciał.

A była godzina dziewiąta rano, gdy go przybili.

Razem z nim ukrzyżowano dwóch przestępców, jednego po prawej, a drugiego po lewej Jego stronie.

A wziąwszy z sobą onych dwunastu, rzekł im: Oto wstępujemy do Jeruzalemu, a wypełni się wszystko, co napisano przez proroki o Synu człowieczym.

A ubiczowawszy zabiją go; ale dnia trzeciego zmartwychwstanie.

A Piłat zwoławszy przedniejszych kapłanów i przełożonych, i ludu,

Ale ani Herod, bom was odesłał do niego, a oto nic mu się godnego śmierci nie stało;

A musiał im Piłat wypuszczać jednego na święto.

Który był dla niejakiego rozruchu w mieście uczynionego, i dla mężobójstwa wsadzony do więzienia.

Ale oni przecię wołali, mówiąc: Ukrzyżuj, ukrzyżuj go!

A oni przecię nalegali głosy wielkimi, żądając, aby był ukrzyżowany; i zmacniały się głosy ich i przedniejszych kapłanów.

I wypuścił im onego, który był dla rozruchu i mężobójstwa wsadzony do więzienia, o którego prosili; ale Jeszu podał na wolę ich.

I szło za nim wielkie mnóstwo ludu i niewiast, które go płakały i narzekały.

Albowiemci oto idą dni, których będą mówić: Błogosławione niepłodne i żywoty, które nie rodziły, i piersi, które nie karmiły.

Albowiem ponieważ się to na zielonem drzewie dzieje, a cóż będzie na suchem?

A gdy przyszli na miejsce, które zowią trupich głów, tam go ukrzyżowali, i onych złoczyóców, jednego po prawicy, a drugiego po lewicy.

I stał lud, przypatrując się, a naśmiewali się z niego i przełożeni z nimi, mówiąc: Inszych ratował, niechże ratuje samego siebie, jeźliże on jest Chrystus, on wybrany Boży.

I mówiąc: Jeźliś ty jest król żydowski, ratujże samego siebie.

Tedy Piłat wziął Jeszu i ubiczował go.

A mówili: Bądź pozdrowiony, królu żydowski! i dawali mu policzki.

Tedy Jeszu wyszedł na dwór, niosąc onę cierniową koronę i on płaszcz szarłatowy; i rzekł im Piłat: Oto człowiek!

Odpowiedzieli mu Żydowie: Myć zakon mamy i według zakonu naszego ma umrzeć; bo się czynił Synem Bożym.

I wszedł zasię do ratusza i rzekł do Jeszu: Skądżeś ty jest? Lecz mu Jeszu nie dał odpowiedzi.

Odpowiedział Jeszu: Nie miałbyś żadnej mocy nade mną, jeźliby ci nie była dana z góry; przetoż, kto mię tobie wydał, większy grzech ma.

A przetoż Piłat usłyszawszy te słowa, wywiódł Jeszu na dwór i siadł na stolicy, na miejscu, które zowią Litostrotos, a po żydowsku Gabbata.

A oni zawołali: Strać, strać! Ukrzyżuj go! Rzekł im Piłat: Królaż waszego ukrzyżuję? Odpowiedzieli przedniejsi kapłani: Nie mamy króla, tylko cesarza.

A on niosąc krzyż swój, wyszedł na ono miejsce, które zwano trupich głów, a po żydowsku zowią je Golgota;

Napisał też Piłat i napis, i postawił nad krzyżem; a było napisane: Jeszu Nazareóski, król żydowski.

Tedy rzekli Piłatowi przedniejsi kapłani żydowscy: Nie pisz król żydowski; ale iż on powiadał: Jestem królem żydowskim.

A gdy żołnierze Jeszu ukrzyżowali, wzięli szaty jego i uczynili cztery części, każdemu żołnierzowi część, i suknią; a była ta suknia nie szyta, ale od wierzchu wszystka dziana.

Tak mówi Pan, odkupiciel Izraelowy, Święty jego, do tego, którym każdy gardzi, a którym się brzydzą narody, do sługi panujących: Królowie widząc cię powstaną, a książęta kłaniać ci się będą dla Pana, który jest wierny, dla Świętego Izraelskiego, który cię obrał.

 Był wzgardzony i odepchnięty przez ludzi. Całego Go przepełniał ból i został doprowadzony na skraj wycieńczenia, co uwidoczniło się na Jego twarzy, na którą nie chcieliśmy patrzeć. Był pogardzany i uznany za zero.

Bom pasł owce zgotowane na rzeź, was, mówię, o nędzne owce! i wziąwszy sobie dwie laski, jednęm nazwał Uciechą, a drugąm nazwał Związujących, a pasłem one owce.

I zgładziłem trzech pasterzy w jednym miesiącu; ale utęskniła sobie dusza moja z nimi, przeto, że dusza ich brzydziła się mną.

 Oto wchodzimy do Jeruszalem, gdzie Syn, człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i znawcom Pism i skarzą Go na śmierć,

 i wydadzą Go też narodom, na pośmiewisko, ubiczowanie i ukrzyżowanie; a trzeciego dnia zostanie wzbudzony z martwych.

Co o tym myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Podszedł do pierwszego i zaproponował: Dziecko, idź dziś, pracuj w winnicy.

Jeruszalem, Jeruszalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani! Ile razy chciałem zgromadzić twoje dzieci, jak kwoka zbiera swoje pisklęta pod skrzydła, ale nie chcieliście!

Wówczas naczelni kapłani i starsi ludu zebrali się na dziedzińcu arcykapłana, którego zwano Kajfasz.

Postanowili, żeby Jeszu podstępem schwytać i zabić.

Naczelni kapłani oraz cały Sanhedryn szukali fałszywego świadectwa przeciwko Jeszu, żeby skazać Go na śmierć, ale nie znaleźli.

On mówił: Jestem w stanie zburzyć świątynię Boga i w ciągu trzech dni odbudować ją.

Jeszu milczał. Arcykapłan powiedział więc do Niego: Zaklinam Cię na Boga żywego, żebyś nam powiedział, jeśli to Ty jesteś Pomazaniec, Syn Boga.

Wówczas arcykapłan rozdarł szaty, mówiąc: Zbluźnił! Czy potrzeba nam więcej świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo.

Wówczas splunęli Mu w twarz, uderzyli Go pięściami, a inni spoliczkowali Go,

Ludzie zaczęli krzyczeć: Krew jego na nas i na dzieci nasze.

mówili: Ty, który burzysz świątynię i w trzy dni ją odbudowujesz, ratuj samego siebie, jeśli jesteś Synem Boga, zejdź z krzyża.

Innych ratował, a siebie samego uratować nie może? Jeśli jest władcą Iszraela, niech teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego.

Uważajcie, idziemy do Jeruszalem i Syn człowieczy zostanie wydany naczelnym kapłanom i znawcom pisma. Oni skażą Go na śmierć, wydadzą narodom,

Za dwa dni będzie Pascha i Przaśniki, w tym czasie naczelni kapłani oraz znawcy Pism szukali sposobu, jak Go podstępem schwytać i zabić.

Mówili jednak: Nie w święto, żeby nie było rozruchów wśród ludzi.

Jeszcze mówił, gdy zjawił się Juda, jeden z dwunastu, a z nim tłum z mieczami i kijami od naczelnych arcykapłanów, znawców Pism oraz starszych.

Gdy przyszedł, natychmiast podszedł do Niego, mówiąc: Wielebny. I pocałował Go.

A jeden z tych, którzy stali obok, wyciągnął miecz, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu ucho.

Przecież codziennie nauczałem u was w świątyni i nie schwytaliście Mnie. Stało się to jednak po to, by wypełniły się Pisma.

Pewien młodzieniec, ubrany w samo prześcieradło narzucone na gołe ciało, szedł za nimi. Chwycili go,

Odprowadzili więc Jeszu do arcykapłana, a tam zeszli się wszyscy naczelni arcykapłani, starsi oraz znawcy Pism.

Naczelni kapłani wraz z całą radą zaczęli szukać świadka przeciw Jeszu, żeby Go skazać na śmierć, lecz mieli z tym problem.

Wówczas powstali pewni ludzie i zaczęli fałszywie zeznawać przeciw Niemu:

Jednak i te zeznania nie były w pełni zgodne.

On jednak milczał, więc arcykapłan zaczął Go pytać: Czy Ty jesteś Pomazaniec, Syn Wielbionego?

Wówczas arcykapłan rozdarł swoje szaty i powiedział: Na co nam jeszcze trzeba świadków?

Wówczas niektórzy zaczęli na Niego pluć, zakrywać Jego twarz, policzkować Go i mówić: Prorokuj! Również słudzy policzkowali Go.

Z samego rana naczelni kapłani wraz ze starszymi, znawcami Pism i całą radą [sanhedrynem] odbyli naradę, po czym związali Jeszu, odprowadzili i wydali Piłatowi.

Naczelni kapłani zaczęli Go oskarżać o wiele spraw.

Mówiąc: Że Syn człowieczy musi wiele cierpieć, a być odrzuconym od starszych ludu i od przedniejszych kapłanów i od nauczonych w Piśmie, i być zabitym, a trzeciego dnia zmartwychwstać.

A tak rzekł Pan onej winnicy: Cóż uczynię? poślę syna mego miłego, snać gdy tego ujrzą, zawstydzą się.

I wypchnąwszy go precz z winnicy, zabili. Cóż im tedy uczyni Pan onej winnicy?

Lecz on spojrzawszy na nie, rzekł: Cóż tedy jest ono, co napisano: Kamieó, który odrzucili budujący, ten się stał głową węgielną?

I starali się przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie, jakoby naó ręce wrzucili onejże godziny, ale się ludu bali; albowiem poznali, iż przeciwko nim wyrzekł to podobieóstwo.

I szukali przedniejsi kapłani i nauczeni w Piśmie, jakoby go zabili; ale się bali ludu.

Ten tedy odszedłszy, zmówił się z przedniejszymi kapłanami, i z przełożonymi kościoła, jakoby go im wydał.

I obiecał, i szukał sposobnego czasu, aby go im wydał bez rozruchu.

A gdy on jeszcze mówił, oto zgraja i ten, którego zwano Judaszem, jeden ze dwunastu, szedł przed nimi, i przybliżył się do Jeszu, aby go pocałował.

A widząc ci, którzy przy nim byli, co się dziać miało, rzekli mu: Panie! mamyli bić mieczem?

Ale Jeszu odpowiadając, rzekł: Zaniechajcie aż póty; a dotknąwszy się ucha jego, uzdrowił go.

Lecz mężowie, którzy wespół trzymali Jeszu, naśmiewali się z niego, bijąc go;

I wiele innych rzeczy bluźniąc mówili przeciwko niemu.

Mówiąc: Jeźliś ty jest Chrystus, powiedz nam? I rzekł im: Choćbym wam powiedział, nie uwierzycie.

Od tego czasu będzie Syn człowieczy siedział na prawicy mocy Bożej.

A oni rzekli: Cóż jeszcze potrzebujemy świadectwa? Wszakieśmy sami słyszeli z ust jego.

Tedy powstawszy wszystko mnóstwo ich, wiedli go do Piłata.

I pytał go Piłat, mówiąc: Tyżeś jest on król żydowski? A on mu odpowiadając rzekł: Ty powiadasz.

Lecz się oni bardziej silili, mówiąc: Iż wzrusza lud, ucząc po wszystkiej Judzkiej ziemi, począwszy od Galilei aż dotąd.

Do swej własności przyszedł, ale go właśni jego nie przyjęli.

To powiedziawszy Jeszu wyszedł z uczniami swoimi przez potok Cedron, gdzie był ogród, do którego on wszedł i uczniowie jego.

Przetoż Judasz wziąwszy rotę i sługi od przedniejszych kapłanów i Faryzeuszów, przyszedł tam z latarniami i z pochodniami, i z broniami.

Odpowiedzieli mu: Jeszu Nazareóskiego. Rzekł im Jeszu: Jam jest. A stał z nimi i Judasz, który go wydawał.

Tedy ich zasię spytał: Kogo szukacie? A oni rzekli: Jeszu Nazareóskiego.

Aby się wypełniły słowa, które był powiedział: Nie straciłem żadnego z tych, któreś mi dał.

I rzekł Jeszu Piotrowi: Włóż miecz twój w pochwę; izali nie mam pić kielicha tego, który mi dał Ojciec?

I wiedli go naprzód do Annasza; bo był świekier Kaifaszowy, który był najwyższym kapłanem roku onego.

A tak najwyższy kapłan pytał Jeszu o jego uczniów i o naukę jego.

Cóż mię pytasz? Pytaj tych, którzy słuchali, com im mówił; cić to wiedzą, com ja mówił.

 Odpowiedział mu Jeszu: "Jeżeli źle powiedziałem, to udowodnij mi zło, a jeśli dobrze to dlaczego Mnie uderzyłeś?"

Prowadzili tedy Jeszu od Kaifasza na ratusz, a było rano. I nie weszli sami na ratusz, aby się nie zmazali, ale iżby pożywali baranka wielkanocnego.

Odpowiedzieli mu i rzekli: Być ten nie był złoczyócą, tedybyśmy ci go nie podali.

Aby się wypełniły słowa Jeszu, które rzekł oznajmując, jaką miał śmiercią umrzeć.

Odpowiedział mu Jeszu: A samże to od siebie mówisz, czylić insi powiedzieli o mnie?

Odpowiedział Jeszu: Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby królestwo moje z tego świata było, wżdyć by mię słudzy moi bronili, abym nie był wydany Żydom; lecz teraz królestwo moje nie jest stąd.

Rzekł mu Piłat: Cóż jest prawda? A to rzekłszy, wyszedł zasię do Żydów i rzekł im: Ja w nim żadnej winy nie znajduję.

Tedy zasię wszyscy zawołali, mówiąc: Nie tego, ale Barabbasza! A ten Barabbasz był zbójca.

A oni zawołali: Strać, strać! Ukrzyżuj go! Rzekł im Piłat: Królaż waszego ukrzyżuję? Odpowiedzieli przedniejsi kapłani: Nie mamy króla, tylko cesarza.