Tedy się zebrali przedniejsi kapłani i Faryzeuszowie w radę, i mówili: Cóż uczynimy? Albowiem ten człowiek wiele cudów czyni.

A jeźli go tak zaniechamy, wszyscy weó uwierzą, i przyjdą Rzymianie, a wezmą nam to miejsce nasze i lud.

Dlatego też wyszedł przeciwko niemu lud, że słyszał, iż on ten cud uczynił.

Wszyscy ludzie widzieli go chodzącego i wielbiącego Boga.

Rozpoznali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, by prosić o wsparcie finansowe, i ogarnęło ich zdumienie oraz zachwyt z powodu tego, co go spotkało.

Co gdym ja uważał, oto kozieł z kóz przychodził od zachodu na oblicze wszystkiej ziemi, a nikt się go nie dotykał na ziemi; a ten kozieł miał róg znaczny między oczyma swemi.

Tedy on kozieł z kóz stał się bardzo wielkim; ale gdy się zmocnił, złamał się on róg wielki, a wyrosły cztery rogi znaczne miasto niego na cztery strony świata.

Mieli wówczas ważnego więźnia, zwanego Jeszu Barabasz.

Lecz nie mogli odporu dać mądrości i duchowi, który mówił.

A spojrzawszy w koło po wszystkich, rzekł onemu człowiekowi: Wyciągnij rękę twoję! a on tak uczynił i przywrócona jest do zdrowia ręka jego, jako i druga.

Ale oni napełnieni będąc szaleóstwem, rozmawiali miedzy sobą, coby uczynić mieli Jeszu.

Albowiem ja wam dam usta i mądrość, której nie będą mogli odeprzeć, ani się sprzeciwić wszyscy przeciwnicy wasi.