W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, Filip, jego brat, tetrarchą Iturei oraz okręgu Trachonu, a Lizaniasz tetrarchą Abileny,

Gdy arcykapłanem był Annasz i Kajfasz, Bóg powołał do służby przebywającego na pustyni Jana, syna Zacharii.

Amen, zapewniam was: Nie ma wśród tych, którzy z kobiet się rodzą, większego od Jana Zanurzyciela, ale najmniejszy pod władzą niebios większy jest niż on.

I powiedział do usługujących mu chłopców: To jest Jan Zanurzyciel; to on został wzbudzony z martwych i dlatego przejawy mocy ujawniają się w nim.

Bo mu Jan mówił: Nie możesz jej mieć.

Podczas rocznicy urodzin Heroda córka Herodiady zatańczyła i spodobała się Herodowi,

Ona natomiast namówiona przez matkę, powiedziała: Daj mi tu na misie głowę Jana Zanurzyciela.

Posłał zatem i ścięto Jana w więzieniu.

Następnie przyszli jego uczniowie, zabrali zwłoki, pogrzebali je, a potem poszli i donieśli o tym Jeszu.

Dobijając do brzegu, zobaczył czekający na niego tłum ludzi. Zrobiło Mu się ich żal, więc terapetował słabych, którzy tam byli.

Odpowiedzieli: Jedni wierzą, że jest Janem Zanurzycielem inni, że Eliaszem, jeszcze inni, że Jeremiaszem lub jakimś innym prorokiem.

jednak zapewniam was, że Eliasz już przyszedł i nie rozpoznali go, potraktowali go według swojego uznania. Syn człowieczy także będzie przez nich cierpiał.

Wówczas uczniowie zrozumieli, że mówił o Janie Zanurzycielu.

Skąd było zanurzenie Jana? Z nieba czy od ludzi? Oni zaczęli się zastanawiać, rozumując: Jeśli powiemy, że z nieba, to spyta: Dlaczego więc nie uwierzyliście Janowi?

Odpowiedzieli: Nie wiemy. Powiedział im: To i Ja wam nie powiem, w jakim autorytecie władzy to robię.

na pustkowiu pojawił się Jan Zanurzyciel, który wzywał do zanurzenia i skorygowania w celu przebaczenia uchybień.

 "Czas się kończy i blisko jest władza Boga. Skorygujcie się i uwierzcie w dobrą nowinę!".

Herod doszedł do wniosku, że to Jan, którego kazał ściąć, że on powstał z martwych.

Ponieważ Jan mówił Herodowi: Nie wolno ci posiadać kobiety twojego brata.

Ponieważ Herod obawiał się Jana, wierzył, że to człowiek sprawiedliwy i święty, więc go chronił, a kiedy go słuchał, odczuwał niepokój, ale i tak lubił go słuchać.  

Gdy weszła córka Herodiady i zatańczyła, spodobała się Herodowi i spoczywającym z nim. Władca obiecał dziewczynce: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci.

Wówczas wyszła i spytała swojej matki: O co mogłabym poprosić? Ta zaś odpowiedziała: O głowę Jana Zanurzyciela.

Władca bardzo się zasmucił, ale ze względu na przysięgę i spoczywających z nim nie chciał jej odmówić.

I przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynce, a dziewczynka dała ją swojej matce.

Poseł uspakajał go: Nie bój się Zacharia, gdyż twoje błaganie zostało wysłuchane; twoja żona Elisabet urodzi ci syna i nadasz mu imię Joan [Jan].

Będzie wielki przed Panem. Nie będzie pił wina ani sikory i już od łona swojej matki będzie napełniony Tchnieniem świętym.

On sam pójdzie przed Nim w Tchnieniu i mocy Elija [Eliasz], żeby zwrócić serca ojców do dzieci, a nieposłusznych do rozsądku sprawiedliwych, żeby przygotować dla Pana lud odpowiednio przygotowany.

Gdy arcykapłanem był Annasz i Kajfasz, Bóg powołał do służby przebywającego na pustyni Jana, syna Zacharii.

Zgodnie z tym, co jest napisane w księdze proroka Izajasza: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego!

Każde ciało ujrzy zbawienie Boże.

Czyńcie więc owoce godne skorygowania i nie mówcie sobie: Ojca mamy Awraama. Mówię wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Awraama.

Pytały go więc tłumy: Co mamy robić?

Przyszli też i celnicy, aby byli chrzczeni, i rzekli do niego: Nauczycielu! a my cóż czynić będziemy?

Pytali go też i żołnierze, mówiąc: A my cóż czynić będziemy? I rzekł do nich: Nikomu gwałtu nie czyócie, i nikogo nie potwarzajcie, a przestawajcie na żołdzie waszym.

Odpowiedział Jan wszystkim, mówiąc: Jać was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy nad mię, któremum nie jest godzien rozwiązać rzemyka u butów jego; ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.

A tak wiele i innych rzeczy napominając, odpowiadał ludowi.

Przydał i to nade wszystko, iż wsadził Jana do więzienia.

Był człowiek posłany od Boga, któremu imię było Jan.

Nie byłci on tą światłością, ale przyszedł, aby świadczył o tej światłości.

Jan świadczył o nim, i wołał, mówiąc: Tenci był, o którymem powiadał: Który po mnie przyszedłszy, uprzedził mię; bo pierwej był niż ja.

 Podczas gdy prawo przez Mojżesza przekazano, to łaska i prawda pojawiły się dzięki Pomazańcowi Jeszu.

A toć jest świadectwo Janowe, gdy posłali Żydzi z Jeruzalemu kapłany i Lewity, aby go pytali: Ty ktoś jest?

I pytali go: Cóżeś tedy? Elijasześ ty? A on rzekł: Nie jestem. A oni: Prorokiemeś ty? i odpowiedział: Nie jestem.

Rzekł: Jam jest głos wołającego na puszczy: Prostujcie drogę Paóską, jako powiedział Izajasz prorok.

I pytali go i rzekli mu: Czemuż tedy chrzcisz, jeźliżeś ty nie jest Chrystus, ani Elijasz, ani prorok?

Tenci jest, który po mnie przyszedłszy, uprzedził mię, któremum ja nie jest godzien, żebym rozwiązał rzemyk obuwia jego.

A nazajutrz ujrzał Jan Jeszu idącego do siebie, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.

A jam go nie znał; ale aby był objawiony Izraelowi, dlategom ja przyszedł, chrzcząc wodą.

A jam go nie znał; ale który mię posłał chrzcić wodą, ten mi rzekł: Na kogo byś ujrzał Ducha zstępującego i zostającego na nim, tenci jest, który chrzci Duchem Świętym.

Nazajutrz zasię stał Jan i dwaj z uczniów jego.

Odpowiedział Jan i rzekł: Nie może nic wziąć człowiek, jeźliby mu nie było dane z nieba.

Kto ma oblubienicę, ten jest oblubieniec, a przyjaciel oblubieóca, który stoi, a słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieócowego; przetoż to wesele moje wypełnione jest.

Kto z góry przyszedł, nade wszystkie jest; kto z ziemi jest, ziemski jest i ziemskie rzeczy mówi; ten, który z nieba przyszedł, nade wszystkie jest.

Kto przyjmuje świadectwo jego, ten zapieczętował, że Bóg jest prawdziwy.

Ojciec miłuje Syna, i wszystko dał w ręce jego.

począwszy od zanurzenia przez Jana aż do dnia, w którym został od nas wzięty do nieba, a był z nami świadkiem Jego zmartwychwstania.

Przed którego przyjściem kazał Jan chrzest pokuty wszystkiemu ludowi Izraelskiemu.

A gdy Jan dokonał biegu swego, rzekł: Kim mię być mniemacie? Nie jestem ja, ale oto idzie za mną, u którego nóg obuwia nie jestem godzien rozwiązać.

"Jakie więc zanurzenie przyjęliście?" - zapytał. A oni odpowiedzieli: "Zanurzenie Janowe".

"Jan udzielał zanurzenia skruchy, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest Jeszu" - powiedział Paweł. 

 Głos wołającego na pustkowiu: Gotujcie drogę Panu [JHWH], wyrównajcie na pustkowiu drogę Bogu naszemu.

Bo się objawi chwała Paóska, a ujrzy wszelkie ciało społem, iż usta Paóskie mówiły.

Głosił naukę: Idzie za mną mocniejszy niż ja, ktoś, przed kim nie jestem godny schylić się, by rozwiązać rzemyk u jego sandałów.

On sam pójdzie przed Nim w Tchnieniu i mocy Elija [Eliasz], żeby zwrócić serca ojców do dzieci, a nieposłusznych do rozsądku sprawiedliwych, żeby przygotować dla Pana lud odpowiednio przygotowany.

A gdy oni odchodzili, zaczął Jeszu mówić do tłumów o Janie: Co wyszliście zobaczyć na pustkowiu? Czy trzcinę chwiejącą się od wiatru?

A teraz oto przedłużył żywota mego Pan, jako powiedział; już są czterdzieści i pięć lat od onego czasu, jako to mówił Pan do Mojżesza, a jako chodzili Izraelczycy po puszczy; a teraz oto ja dziś mam osiemdziesiąt i pięć lat:

A na puszczy: Bet Araba, Meddyn, i Sechacha;

I Nebsan, i miasto Soli, i Engaddy, miast sześć, i wsi ich.

A gdy odeszli posłowie Janowi, począł mówić do ludu o Janie: Coście wyszli na puszczę widzieć? Izali trzcinę chwiejącą się od wiatru?