Widząc tedy Dalila, że jej otworzył cale serce swoje, posłała i wezwała książąt Filistyóskich, mówiąc: Pójdźcież jeszcze raz, boć mi otworzył cale serce swoje; i przyszły do niej książęta Filistyóskie, niosąc srebro w rękach swych.

I rzekła: Filistynowie nad tobą, Samsonie. A ocuciwszy się ze snu swego, rzekł: Wynijdę jako i pierwej, a wybiję się; a nie wiedział, że Pan odstąpił od niego.

Bo się nachyla ku śmierci dom jej, a do umarłych ścieszki jej.

Wszyscy, którzy do niej wchodzą, nie wracają się, ani trafiają na ścieszkę żywota.

Bo choć niewiasty obcej wargi miodem opływają, a gładsze niż oliwa usta jej:

Nogi jej zstępują do śmierci, a do piekła chód jej prowadzi.

I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.

I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.

Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej.

Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.

Ale prostak nie wie, że tam są umarli, a ci, których wezwała, są w głębokościach grobu.

Usta obcych niewiast są dół głęboki; na kogo się Pan gniewa, wpadnie tam.

Bo nierządnica jest dół głęboki, a cudza żona jest studnia ciasna.

Ona też jako zbojca zasadzki czyni, a zuchwalców między ludźmi rozmnaża.

Bo człowiekowi, który mu się podoba, daje mądrość, umiejętność, i wesele; ale grzesznikowi daje frasunek, aby zbierał i zgromadzał, coby zostawił temu, który się podoba Bogu. I toć jest marność, a utrapienie ducha.