Tchnienie gdzie chce dmie, a dźwięk jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, kto narodził się z Tchnienia".

 Będę Cię wysławiał, ponieważ zdumiewająco mnie uczyniłeś i niedościgłe są Twoje dzieła. Znam je bardzo dobrze. 

 Nie ukrył się szkielet mój przed Tobą, kiedy powstawałem w ukryciu, kiedy byłem misternie tkany w niższych regionach.

A co dalekiego, i co bardzo głębokiego jest, któż to znajdzie?

A wszakże widziałem przy każdym uczynku Bożym, że nie może człowiek doścignąć sprawy, która się dzieje pod słoócem. Starać się człowiek chcąc tego dojść, ale nie dochodzi; owszem choćby rzekł mądry, że się chce dowiedzieć, nie będzie mógł znaleść.

Który czyni rzeczy wielkie i niewybadane, dziwne, którym liczby niemasz;

Umarli drżą w podziemiu, ocean i jego mieszkańcy.

Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem.

Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój.

Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego.

Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego.

Pamiętajże, abyś wysławiał sprawę jego, której się przypatrują ludzie.

Oto Bóg jest wielki, a poznać go nie możemy, ani liczba lat jego dościgniona być może.

Który spuszczają obłoki, a spuszczają na wiele ludzi.

Jako rozciąga nad nim światłość swoję, a głębokości morskie okrywa?

Obłokami nakrywa światłość, i rozkazuje jej ukrywać się za obłok następujący.)

Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.

Gdzieżeś był, kiedym Ja zakładał grunty ziemi? Powiedz, jeźliże nasz rozum.

Na czem są podstawki jej ugruntowane? albo kto założył kamieó jej węgielny?

Któż zamknął drzwiami morze, gdy się wyrywało, jakoby z żywota wychodząc?

Gdym postanowił o niem dekret mój, a przyprawiłem zaworę i drzwi do niego,

Izażeś za dni twoich rozkazywał świtaniu, i ukazałeś zorzy miejsce jej?

Aby się odmieniała jako glina, do której pieczęć przykładają, a oni aby się stali jako szatą nakryci.

Izażeś przyszedł aż do źródeł morskich, a po dnie przepaści przechodziłeś się?

Izaliś rozumem twym doszedł szerokości ziemi? Powiedz mi, jeźli to wszystko wiesz?

Abyś ją ująwszy odprowadził do granicy jej, ponieważ zrozumiewasz ścieszki do domu jej.

Izaliś przyszedł do skarbów śniegów? aby skarby gradu widzałeśli?

Którąż się drogą dzieli światłość, i gdzie się rozchodzi wiatr wschodni po ziemi?

Aby szedł deszcz na ziemię, w której nikt nie mieszka, i na pustynię, gdzie niemasz człowieka;

Izali ma deszcz ojca? a krople rosy kto płodzi?

Jakoż się kamieniem wody nakrywają, gdy wierzch przepaści zamarza.

Izali wywiedziesz gwiazdy południowe czasu swego, albo Wóz niebieski z gwiazdami jego powiedziesz?

Izali podniesiesz ku obłokowi głos twój, aby cię wielkość wód okryła?

Któż złożył we wnętrznościach ludzkich mądrość, a kto dał rozumowi bystrość?

Aby polany proch stężał, a bryły aby się społu zelgnęły?

Gdy się tulą w jaskiniach swoich, i czyhają w cieniu jam swoich?

Izali wiesz czas rodzenia kóz skalnych, a kiedy rodzą łanie, postrzegłżeś?

Jako się kurczą, płód swój wyciskają, a rozstępując się z boleścią go pozbywają;

Któż wypuścił osła dzikiego na wolność? a pęta osła dzikiego któż rozwiązał?

On się naśmiewa ze zgrai miejskiej, a na głos tego, co go goni, nic niedba.

Izalić będzie chciał jednorożec służyć, albo będzie nocował u jaśli twoich?

Izali się spuścisz naó, przeto, że wielka moc jego? albo poruczyszli mu robotę twoję?

Izaliś dał pawiowi piękne skrzydła, a pierze bocianowi i strusiowi?

A nie pomni na to, że je noga zetrzeć, a zwierzę polne zdeptać może.

Bo mu nie dał Bóg mądrości, i nie udzielił mu wyrozumienia.

Izali możesz dać koniowi moc? izali rzaniem ozdobisz szyję jego?

Kopie dół, a weseli się w mocy swej, i bieży przeciwko zbrojnym.

Choć na nim chrzęści sajdak, i błyszczy się oszczep, i drzewce.

Między trąbami poryza, a z daleka czuje bitwę, krzyk książąt, i wołanie.

Izali na twoje rozkazanie wzbija się orzeł w górę, i składa na wysokich miejscach gniazdo swoje?

Stamtąd upatruje sobie pokarm, a daleko oczy jego widzą.

Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieję swoję, a nie ogląda się na hardych, ani na tych, którzy się unoszą za kłamstwem.

Albowiemeś mię rozweselił, Panie! sprawami twemi; o sprawach rąk twoich śpiewać będę.

O jakoż wielkie są sprawy twoje, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twojem.

Izali nie wiesz? izaliś nie słyszał, że Bóg wieczny Pan, który stworzył granice ziemi, nie ustanie, ani się spracuje, i że nie może być dościgniona mądrość jego?

O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!