Tęskni dusza moja po zbawieniu twojem, oczekuję na słowo twoje.

Ustały oczy moje, czekając wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz?

Pogrążony jestem w głębokiem błocie, gdzie dna niemasz; przyszedłem w głębokości wód, a nawałność ich porwała mię.

Dusza moja oczekuje Pana, pilniej niż straż świtania, która strzeże aż do poranku.

Pośpiesz się, a wysłuchaj mię, Panie! ustaje duch mój; nie ukrywajże oblicza twego przedemną; bomci podobny zstępującym do grobu.

A wżdzy jeszcze aż do ustania oczów swych wyglądamy próżnego ratunku swego; oglądając się na naród, który wybawić nie może.