Objawienie św. Jana 16:2-21
2
I poszedł pierwszy, i wylał swą misę [czaszę] na ziemię. A wrzód złośliwy, bolesny, wystąpił na ludziach, co mają znamię Bestii [zwierzęcia], i na tych, co wielbią jej obraz.
3
A drugi wylał swą misę [czaszę] na morze. I stało się ono krwią jakby zmarłego, i każda z istot żywych poniosła śmierć - te, które są w morzu.
4
A trzeci wylał swą czaszę na rzeki i źródła wód: i stały się krwią.
5
I usłyszałem posłańca(anioła) wód, mówiącego: «Ty jesteś sprawiedliwy, Który jesteś, Który byłeś, o Święty, że tak osądziłeś.
6
Ponieważ wylali krew świętych i proroków, krew również pić im dałeś. Godni są tego!»
7
I usłyszałem, jak mówił ołtarz: «Tak, Panie, Boże wszystkich władco [wszechwładny], prawdziwe są Twoje wyroki i sprawiedliwe».
8
A czwarty wylał swą czaszę na słońce: i dano mu władzę dotknąć ogniem ludzi.
9
I ludzie zostali dotknięci wielkim upałem, i bluźnili imieniu Boga, który ma moc nad tymi plagami, a nie nawrócili się, by oddać Mu chwałę.
10
A piąty wylał swą czaszę na tron Bestii: i w jej królestwie nastały ciemności, a ludzie z bólu gryźli języki
11
i Bogu nieba bluźnili za bóle swoje i wrzody, ale od czynów swoich się nie odwrócili.
12
A szósty wylał swą czaszę na rzekę wielką, na Eufrat. A wyschła jej woda, by dla królów ze wschodu słońca droga stanęła otworem.
13
I ujrzałem wychodzące z paszczy Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka trzy tchnienia(duchy) nieczyste jakby ropuchy;
14
a są to tchnienia(duchy) czyniące znaki - demony, które wychodzą ku królom całej zamieszkanej ziemi, by ich zgromadzić na wojnę w wielkim dniu wszechmogącego Boga.
15
Szczęśliwy(Błogosławiony), który czuwa i strzeże swych szat, by nago nie chodzić i by sromoty jego nie widziano>.
16
I zgromadziły ich na miejsce, zwane po hebrajsku Har-Magedon.
17
Siódmy wylał swą czaszę w powietrze: a ze świątyni od tronu dobył się donośny głos mówiący: «Stało się!»
18
I rozpoczęły się [stały się] błyskawice i grzmoty i doszło do tak wielkiego trzęsienia ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek istnieje na ziemi — tak wielkie było to trzęsienie, tak ogromne.
19
Doszło do tego [i stało się], że wielkie miasto rozpadło się na trzy części, a także miasta narodów upadły. I wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, aby mu dać kielich wina wzburzenia gniewu Jego.
20
I wszelka wyspa uciekła i nie znaleziono już gór.
21
I spada z nieba na ludzi wielki grad, jakby (o wadze) talentu, a ludzie bluźnili Bogu z powodu uderzenia [plagi] gradu, gdyż był to bardzo wielki cios [plaga, klęska].
