Paweł i Sylwan, i Tymoteusz zborowi Tesaloniceóskiemu w Bogu, Ojcu naszym, i w Panu Jeszu Chrystusie.

Łaska wam i pokój niech będzie od Boga, Ojca naszego, i Pana Jeszu Chrystusa.

Wszystkim, którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Bożym, powołanym świętym, łaska niech będzie wam i pokój od Boga Ojca naszego, i od Pana Jeszu Pomazańca.

Lecz sam Bóg i Ojciec nasz, i Pan nasz, Jeszu Chrystus, niech wyprostuje drogę naszą do was;

Lecz my powinniśmy Bogu dziękować zawsze za was, bracia umiłowani od Pana! iż was Bóg od początku wybrał ku zbawieniu w poświęceniu Ducha i w wierze prawdy,

 Tak bowiem umiłował Bóg świat, że Syna {swego} Jedynego dał, aby każdy, wierzący w Niego, nie zginął, ale miał życie eonowe.

Było to przed Świętem Paschy. Jeszu wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.

 Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!

Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. 

 Bóg zaś okazuje dowód swojej miłości względem nas przez to, że gdy jeszcze byliśmy grzesznikami, Pomazaniec za nas umarł.

 Lecz Bóg, bogaty będąc w litość, przez wielką miłość Swoją, którą umiłował nas, 

 i (to) nas będących martwymi (w) wykroczeniach, wspólnie ożywił z Pomazańcem - łaską jesteście zbawiani - 

i chodźcie drogą miłości, bo i Pomazaniec was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu.

 Mężowie! Miłujcie żony [niewiasty], jak i Pomazaniec umiłował zgromadzenie i wydał (samego) siebie za nie,

Ale gdy się okazała dobrotliwość i miłość ku ludziom zbawiciela naszego, Boga,

Którego wylał na nas obficie przez Jeszu Chrystusa, zbawiciela naszego,

 Po tym rozpoznaliśmy miłość {Boga}, że On położył za nas swoją duszę; i my powinniśmy położyć duszę za braci.

 W tym ujawniła (się) miłość Boga w nas, że Syna Swego jedynego posłał Bóg na świat, żebyśmy żyli przez Niego. 

 W tym jest miłość, nie że my pokochaliśmy Boga, lecz że On pokochał nas i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze uchybienia [grzechy].

 i od Jeszu Chrystusa, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych uchybień(grzechów), 

Oto Ja ci daję [ludzi] z synagogi oszczercy(szatana), spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Judejczykami - a nie są nimi, lecz kłamią. Oto sprawię, iż przyjdą i padną na twarz przed twymi stopami, a poznają, że Ja cię umiłowałem. 

Ale miłosierdzie Paóskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego nad synami synów,

Odkupieni, mówię, Paóscy nawrócą się, i przyjdą na Syon z śpiewaniem, a wesele wieczne będzie na głowie ich; radość i wesele otrzymają, a żałość i smutek uciecze.

A tak ci, których odkupił Pan, niech się nawrócą, i przyjdą do Syonu z śpiewaniem, a wesele wieczne niech będzie nad głową ich; wesela i radości niech dostąpią, a niech uciecze smutek i wzdychanie.

Nie będziesz miał więcej słoóca za światłość dzienną, a jasność miesiąca nie oświeci cię, ale Pan będzie światłością twoją wieczną, a Bóg twój sławą twoją.

Nie zajdzie więcej słoóce twoje, a miesiąc twój nie skryje się; bo Pan będzie wieczną światłością twoją; a tak dokonają się dni smutku twego.

Za dwojakie pohaóbienie i zelżywość waszę śpiewać będziecie; z działu ich, i w ziemi ich dwojakie dziedzictwo posiądziecie, a tak wesele wieczne mieć będziecie.

 Lecz Abraham odrzekł: "Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. 

Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na eon, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu eonowemu".

 Ja zaś będę prosił Ojca, a innego obrońcę da wam, aby z wami był na ten eon [czas]. 

 Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. 

 Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.

 Albowiem chwilowo lekki ucisk nasz w nadmiarze do nadmiaru eonowej [wiecznej] ogromnej chwały przysparza nam. 

 Nie wypatrujemy sobie widzialnego, ale niewidzialne. Ponieważ widzialne jest tymczasowe, a niewidzialne jest eonowe [wieczne]. 

Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,

Którzy mocą Bożą strzeżeni bywacie przez wiarę ku zbawieniu, które zgotowane jest, aby było objawione czasu ostatecznego.

aby doświadczenie waszej wiary, o wiele cenniejsze niż zniszczalne złoto w ogniu próbowane, okazało się – dla wywyższenia, czci i (dla) chwały – w (chwili) objawienia się Jeszu Pomazańca, 

 Nie głodować wówczas ani nie pragnąć wówczas, ani też nie upadną oni na słońcu, ani (od) wszelkiego upału, 

 ponieważ Baranek [jagnię], który w tronie, popasie ich i poprowadzi nad [do] życia źródeł wód i zetrze Bóg wszelką łzę z oczu ich". 

 I [odtąd] już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy i światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować po eony eonów.

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

A cierpliwość doświadczenie, a doświadczenie nadzieję,

 Bo (w) nadziei (jesteśmy) zbawieni. A nadzieja oglądana nie jest nadzieją; bo (jak mozna mieć) nadzieję (na to) co się widzi? 

 Jeśli zaś czegoś nie widzimy, mamy nadzieję (i) przez cierpliwość wyczekujemy.

Dla nadziei onej wam odłożonej w niebiesiech, o którejście przedtem słyszeli przez słowo prawdy, to jest Ewangielii,

Jeźli tylko trwacie w wierze ugruntowani i utwierdzeni, a nie poruszeni od nadziei Ewangielii, którąście słyszeli, która jest kazana wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem, której ja Paweł stałem się sługą;

Bez przestanku przypominając skuteczną onę wiarę waszę i onę pracowitą miłość, i onę cierpliwą nadzieję w Panu naszym, Jeszu Chrystusie, przed Bogiem i Ojcem naszym.

 z powodu nadziei życia eonowego [wiecznego], które przed eonowymi czasami przyobiecał niekłamiący Bóg, 

 w oczekiwaniu cudownej nadziei i pojawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jeszu Pomazańca, 

 Pragniemy zaś, (aby) każdy (z) was tę okazywał gorliwość względem pełni nadziei aż do końca. 

 Abyście nie ociężali stali (się), (ale) naśladowcami (tych, którzy) przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.

Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,

 Prawo nie dawało niczemu pełnej doskonałości, było jednak wprowadzeniem tylko lepszej nadziei, przez którą zbliżamy się do Boga.

 Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jeszu Pomazańca, (który) według wielkiego swojego miłosierdzia urodził nas (ponownie z góry) do nadziei żywej przez wzbudzenie Jeszu Pomazańca z (pośród) zmarłych, 

Którzy mocą Bożą strzeżeni bywacie przez wiarę ku zbawieniu, które zgotowane jest, aby było objawione czasu ostatecznego.

 Ukochani, teraz jesteśmy dziećmi Boga, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się okaże, będziemy podobni do Niego, gdyż zobaczymy Go takim, jaki jest.

 Każdy, kto ma w Nim tę nadzieję, oczyszcza się, tak jak On jest czysty [święty].

 Ale przez łaskę Pana Jeszu wierzymy (w) zbawienie tak samo jak oni. 

 Gdy przybył, pomagał bardzo za łaską [Bożą] tym, co uwierzyli. 

Pracownikowi zapłata nie bywa liczona według łaski, ale według należności;

Dlatego z wiary jest dziedzictwo, aby było z łaski, i żeby była warowna obietnica wszystkiemu nasieniu, nie tylko temu, które jest z zakonu, ale i temu, które jest z wiary Abrahamowej, który jest ojcem nas wszystkich;

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

Tak też i w obecnym czasie ostała się tylko reszta wybrana przez łaskę.

Jeżeli zaś dzięki łasce, to już nie ze względu na uczynki, bo inaczej łaska nie byłaby już łaską.