Dlatego do narodów błogosławieństwo [pochwała, chwała] Abrahama zaistnieje [może być] w Pomazańcu Jeszu, aby obietnice Tchnienia [ducha] dostali przez wiarę.

 Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość [wyrozumiałość], uprzejmość [łagodność], dobroć, wierność,  łagodność [delikatność], opanowanie [wstrzemięźliwość].

 zaś pracę swoją (niech) bada każdy i wówczas w sobie sam chlubę posiądzie, a nie w innym.  

Na skałę pada u tych, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują. 

Jak i Dawid powiada, że błogosławieństwem człowieka jest, gdy Bóg policzy sprawiedliwość bez uczynków, mówiąc:

Błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie policzy.

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

A Bóg nadziei niech was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadziei przez moc Tchnienia Świętego.

 Poświadczam bowiem im, że gorliwość (o) Boga mają, ale nie według wiedzy.

 że według możności — zaświadczam to — owszem, ponad możność, dobrowolnie,

Bo mu daję świadectwo, iż gorliwą miłość ma przeciwko wam i przeciwko tym, którzy są w Laodycei i którzy są w Hijerapolu.

Dziatki moje! (które znowu z boleścią rodzę, ażby Chrystus był wykształtowany w was),

 Ponieważ sam wolałbym, zostać przeklętym z dala od Pomazańca za braci moich, krewnych moich według ciała.

Tak wam życzliwymi będąc, gotowiśmy byli użyczyć wam nie tylko Ewangielii Bożej, ale też i dusz naszych, dlatego iżeście nam miłymi byli.

 i poważajcie ich ponad miarę w miłości z powodu pracy ich. Zachowujcie pokój między sobą.

 Po tym rozpoznaliśmy miłość {Boga}, że On położył za nas swoją duszę; i my powinniśmy położyć duszę za braci.

Dzieci, nie miłujmy słowem ani językiem, ale w czynie i prawdzie.