Też bowiem przybywszy nam do Macedonii, nie [żadnej] miało ulgi ciało nasze, ale we wszystkim (byliśmy) uciskani, z zewnątrz walki, wewnątrz strach. 

 Ale pocieszający pokornych, pocieszył nas Bóg, przez przyjście Tytusa. 

 tak że poprosiliśmy Tytusa, aby, jak rozpoczął, tak też u was dokończył tego dzieła łaski.

 Wdzięczność zaś Bogu, który dał tę gorliwość o was w sercu Tytusa,

 Co do Tytusa, wspólnik mój i względem was współpracownik, czy (też) bracia nasi posłańcy zgromadzeń, chwała Pomazańca. 

 Zachęciłem Tytusa i posłałem (z nim) brata. Czy w czymś oszukał was Tytus? (Czy) nie tym samym tchnieniem [duchem] chodziliśmy? (Czy) nie tymi samymi śladami? 

 Następnie po czternastu latach ponownie wstąpiłem do Jeruszalem z Barnabą, wziąwszy też Tytusa.

 Ale ani Tytus, ze mną Grek będący, (nie był) przymuszony obrzezać (się). 

Albowiem Demas mię opuścił, umiłowawszy ten świat, i poszedł do Tesaloniki, Krescens do Galacyi, Tytus do Dalmacyi;

 do Tytusa, prawowitego dziecka według wspólnej wiary: Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i od Pana Pomazańca Jeszu, naszego Zbawcy.

 Gdy rozruch ustał, Paweł przywołał uczniów,zachęcił ich(dodał im tchnienia), pożegnał się i wyruszył w podróż do Macedonii. 

Przeszedłszy przez owe strony, udzielił im wielu napomnień. Potem przybył do Grecji.