Świadkiem mi bowiem jest Bóg, któremu służę w tchnieniu moim przez dobrą nowinę Syna Jego, jak nieustannie wspominam was,

 Ja zaś przywołuję Boga na świadka mojej duszy, że oszczędzając was nie przybyłem do Koryntu. 

 Bóg i Ojciec Pana Jeszu, wie, będąc błogosławiony na eony, że nie kłamię. 

 Ponownie {od dawna} myślicie, że się przed wami usprawiedliwiamy [bronimy]? Przed Bogiem w Pomazańcu mówimy, że wszystko umiłowani (jest) dla wszego zbudowania. 

 Co zaś pisze wam to przed Bogiem, że nie kłamię. 

 Świadkiem bowiem moim Bóg, jak tęsknię (do) was wszystkich we wnętrznościach Pomazańca Jeszu.

Albowiem nigdyśmy nie używali mowy pochlebnej, jako wiecie; aniśmy pod zasłoną czego łakomstwu dogadzali; Bóg jest świadkiem;

Ze względu na nie ja zostałem ustanowiony głosicielem i apostołem - mówię prawdę, nie kłamię - nauczycielem pogan we wierze i prawdzie.

 Zaświadczam przed Bogiem i Pomazańcem Jeszu, i wybranymi Posłami [aniołami], aby tego strzec bez uprzedzeń, niczego nie czyniąc stronniczo. 

 Pokazują uczynki - prawa zapisanego w sercach ich - składające świadectwo z ich sumieniem, a po czasie wzajemne rozliczenie, oskarżające lub też broniące,  

To Tchnienie poświadcza tchnieniu naszemu, iż jesteśmy dziećmi Bożymi.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.

 zaś końcem rozkazu [nakazu] jest miłość z czystego serca i z sumienia dobrego, i z wiary nieobłudnej.

 A po tym poznamy, że z prawdy jesteśmy i przed nim uwiarygodnimy wnętrze [serce] nasze,

 Umiłowani, jeśli serce nasze nie oskarża {nas}, śmiałość mamy przy Bogu,