Księga Psalmów rozdział 142

1	(Pieśó wyuczająca Dawidowa, gdy był w jaskini, modlitwa jego.)	[ref]
2	Głosem moim do Pana wołam; głosem moim Panu się modlę.	[ref]
3	Wylewam przed obliczem jego żądłość moję, a utrapienie moje przed oblicznością jego oznajmuję.	[ref]
4	Gdy bywa ściśniony duch mój we mnie, ty znasz ścieszkę moję; na drodze, którą chodzę, ukryli na mię sidło.	[ref]
5	Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruję się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moja, niemasz ktoby się ujął o duszę moję.	[ref]
6	Panie! do ciebie wołam, mówiąc: Tyś nadzieja moja, tyś dział mój w ziemi żyjących.	[ref]
7	Posłuchaj pilnie wołania mego, bom bardzo znędzony; wyrwij mię od tych, którzy mię prześladują, albowiem są mocniejszymi nad mię.	[ref]
8	Wywiedźże z ciemnicy duszę moję, abym chwalił imię twoje; obstąpią mię sprawiedliwi, gdy mi dobrodziejstwo uczynisz.