Byłem w zachwyceniu ducha w dzieó Paóski i słyszałem za sobą głos wielki jako trąby, mówiący:

 I przeniósł mnie  w tchnieniu na pustkowie. Ujrzałem niewiastę siedzącą na zwierzęciu czerwonym, pełnym imion bluźnierczych, mającym siedem głów i dziesięć rogów. 

I zaniósł mię w duchu na górę wielką i wysoką, i okazał mi miasto wielkie, ono święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga,

Tedy mię duch podniósł, i słyszałem za sobą głos grzmotu wielkiego: Błogosławiona niech będzie chwała Paóska z miejsca swego;

A duch podniósł mię i wziął mię. I odszedłem z gorzkością w rozgniewaniu ducha mego; ale ręka Paóska nademną mocna była.

A z onej stolicy wychodziły błyskawice i gromy, i głosy, i siedm lamp ognistych gorejących przed stolicą, które są siedm duchów Bożych.

I widziałem stolicę wielką białą, i siedzącego na niej, przed którego obliczem uciekła ziemia i niebo, a miejsce im nie jest znalezione.

Roku, którego umarł król Uzyjasz, widziałem Pana, siedzącego na stolicy wysokiej i wyniosłej, a podołek jego napełniał kościół.

Ale miejsce świątnicy naszej, to jest stolica chwały Najwyższego, wiecznie trwa.

A z wierzchu na rozpostarciu, które było nad głową ich, było podobieóstwo stolicy na wejrzeniu jako kamieó szafirowy, a nad podobieóstwem stolicy, na nim z wierzchu na wejrzeniu jako osoba człowieka.

Jaka bywa tęcza na wejrzeniu, która bywa na obłoku czasu deszczu, taki był na wejrzeniu blask w około. Toć było widzenie podobieóstwa chwały Paóskiej, które gdym widział, upadłem na oblicze swoje, i usłyszałem głos mówiącego.

I widziałem; a oto na rozpostarciu, które było nad głową Cherubinów, jakoby kamieó szafirowy, na wejrzeniu jako podobieóstwo stolicy, ukazało się nad nimi.

A gdy one zwierzęta dawały chwałę i cześć, i dziękowanie siedzącemu na stolicy, żyjącemu na wieki wieków;

Kto zwycięży, dam mu siedzieć z sobą na stolicy mojej, jakom i ja zwyciężył i usiadłem z Ojcem moim na stolicy jego.

I widziałem po prawej ręce siedzącego na stolicy księgi napisane, wewnątrz i zewnątrz zapieczętowane siedmioma pieczęciami.

I spojrzałem, a oto między stolicą i czterema onemi zwierzętami, i między onymi starcami Baranek stał jako zabity, mając siedm rogów i siedm oczy, które są siedm duchów Bożych, posłanych na wszystkę ziemię.

Ten przyszedł i wziął one księgi z prawej ręki siedzącego na stolicy.

A wszelkie stworzenie, które jest na niebie i na ziemi, i pod ziemią i w morzu, i wszystko, co w nich jest, słyszałem mówiące: Siedzącemu na stolicy i Barankowi błogosławieóstwo i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków.

I rzekli górom i skałom: Upadnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na stolicy i przed gniewem tego Baranka;

 Po nich zobaczyłem wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich plemion, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w długie białe szaty, a w ręku ich palmy. 

 A wszyscy Posłowie stanęli wokół Tronu i Starszych, i czworga żywych Istot, i upadli przed Tronem twarzą aż do podłoża, i pokłonili się Bogu, 

 Jeden ze Starszych zapytał mnie: "Kim są i skąd przychodzą ci, którzy są ubrani w długie białe szaty?" 

 Dlatego są przed tronem Boga i służbą czczą Go w dzień i w nocy w Jego świątyni. A Zasiadający na tronie zamieszka na nich. 

 ponieważ Baranek, który jest pośród tronu, będzie ich pasł i poprowadzi nad źródła wód życia i zetrze Bóg wszelką łzę z oczu ich".  

I urodziła syna, mężczyznę, który ma rządzić wszystkie narody laską żelazną; i porwane jest dziecię jej do Boga i do stolicy jego,

I upadli dwadzieścia i czterej starcy, i czworo zwierząt, a pokłonili się Bogu siedzącemu na stolicy, mówiąc: Amen, Halleluja!

 Zasiadający na tronie oświadczył: "Oto wszystko nowe czynię". I rzekł mi: "Napisz: Te słowa są prawdą i zasługują na wiarę".

I ukazał mi rzekę czystą wody żywota, jasną jako kryształ, wychodzącą z stolicy Bożej i Barankowej.

I nie będzie więcej żadnego przeklęstwa, ale stolica Boża i Barankowa w niem będzie, a słudzy jego służyć mu będą,

Roku, którego umarł król Uzyjasz, widziałem Pana, siedzącego na stolicy wysokiej i wyniosłej, a podołek jego napełniał kościół.

I przypatrywałem się, aż one stolice postawione były, a Starodawny usiadł, którego szata była jako śnieg biała, a włosy głowy jego jako wełna czysta, stolica jego jako płomienie ogniste, a koła jej jako ogieó gorejący.

Ale suma tego, co się mówi, ta jest: Iż takiego mamy najwyższego kapłana, który usiadł na prawicy stolicy wielmożności na niebiesiech;