Tedy okrył obłok namiot zgromadzenia, a chwała Paóska napełniła przybytek.

I stało się, gdy wychodzili kapłani z świątnicy, że obłok napełnił dom Paóski.

Tak iż się nie mogli kapłani ostać, i służyć dla onego obłoku; albowiem napełniła była chwała Paóska dom Boży.

Tedy się ziemia wzruszyła i zadrżała, a fundamenty gór zatrząsnęły się, i wzruszyły się od gniewu jego.

Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego.

Uczynił sobie z ciemności ukrycie, około siebie namiot swój z ciemnych wód, i z gęstych obłoków.

I zagrzmiał na niebie Pan, a Najwyższy wydał głos swój, grad i węgle ogniste.

I poruszyły się podwoje u drzwi od głosu wołającego, a dom pełny był dymu.

Na głos Paóski z bólem rodzą łanie, i odkrywają się lasy; ale w kościele swym opowiada wszystkę chwałę swoję.

Którzy pomstę odniosą, wieczne zatracenie od obliczności Paóskiej i od chwały mocy jego.

Tedy rzekł Pan do mnie: Choćby stanął Mojżesz i Samuel przed obliczem mojem, nie miałbym serca do ludu tego; puść ich od oblicza mego, a niech precz idą.

Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.

O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!

Potemem widział drugi cud na niebie wielki i dziwny, to jest siedm Aniołów mających siedm plag ostatecznych, iż przez nie skoóczony jest gniew Boży.