Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?

 Zwodnicza jest kokieteria i ulotny jest piękny wygląd, ale niewiasta czująca respekt do Pana ta zasługuje na pochwałę.

I niektóre niewiasty, które był uzdrowił od duchów złych i od niemocy ich, jako Maryja, którą zwano Magdaleną, z której było siedm dyjabłów wyszło;

I Joanna, żona Chuzego, urzędnika Herodowego, i Zuzanna, i inszych wiele, które mu służyły z majętności swoich.

Oni wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie z kobietami i Mariam matką Jeszu, i braćmi Jego.

A była w Joppie niektóra uczennica, imieniem Tabita, która wyłożywszy, zowie się Dorka; ta była pełna dobrych uczynków i jałmużny, które czyniła.

Lecz jak przystoi kobietom, które chcą uchodzić za pobożne, niech ozdobą ich będzie dobre postępowanie.

Mająca świadectwo w dobrych uczynkach, jeźli dzieci wychowała, jeźli gości przyjmowała, jeźli świętych nogi umywała, jeźli utrapionych wspomagała, jeźli każdego uczynku dobrego naśladowała.

Tak samo starsze kobiety niech trwają w świętości, nie oszczercze, nieuzależnione od alkoholu, uczące tego co dobre. 

Aby uczyły zdrowego rozsądku młode kobiety, jak mają kochać swoich mężczyzn i dzieci.

Tedy się modliła Anna, i rzekła: Rozweseliło się serce moje w Panu, wywyższon jest róg mój w Panu, rozszerzyły się usta moje przeciw nieprzyjaciołom moim; albowiemem się rozradowała w zbawieniu twojem.

Zaniechaj sierotek twoich, ja je żywić będę, a wdowy twoje we mnie ufać będą.

Była wdową, miała około osiemdziesiąt cztery lata. Nie opuszczała świątyni, dniami i nocami oddawała Bogu cześć w postach i w modlitwach.

 Zbawiona zaś będzie dzięki wychowaniu dzieci, jeśli wytrwają w wierze i miłości i uświęceniu z trzeźwością. 

A która jest prawdziwie wdowa i osierociała, ma nadzieję w Bogu i trwa w prośbach i w modlitwach w nocy i we dnie.

Wiarą także Sara wzięła moc ku przyjęciu nasienia i mimo czasu wieku porodziła, gdyż miała za wiernego tego, który obiecał.

gdy będą się przypatrywali waszemu, pełnemu bojaźni, świętemu postępowaniu.

ale wnętrze serca człowieka o nienaruszalnym spokoju i łagodności ducha, który jest tak cenny wobec Boga.