Bo jako trawa prędko podcięci będą, a jako liście zielone opadną.

Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie.

Człowiek bydlęcy nie zna, a głupi nie zrozumiewa tego,

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie.

Będą jako trawa na dachu, która pierwej, niż odrośnie, usycha.

Głos mówiącego: Wołaj. I rzekł: Cóż mam wołać? To: Wszelkie ciało jest trawa, a wszystka zacność jego jako kwiat polny.

Trawa usycha, kwiat opada; ale słowo Boga naszego trwa na wieki.

A bogaty w poniżeniu swojem; bo jako kwiat trawy przeminie.

Albowiem jako słoóce, kiedy weszło z gorącością, ususzyło trawę, a kwiat jej opadł i zginęła ona śliczność kształtu jego, tak i bogaty w drogach swoich uwiędnie.

(Którzy nie wiecie, co jutro będzie; bo cóż jest żywot wasz? Para zaiste jest, która się na mały czas pokazuje, a potem niszczeje.)

 Świat przemija, a razem z nim jego pożądliwość, ale kto czyni wolę Boga, pozostaje na kolejny eon.