On nie uchybiał ani w Jego ustach nie znaleziono podstępu,

On nasze grzechy sam w swoim ciele poniósł na drzewo, żebyśmy będąc martwi dla uchybień, żyli dla sprawiedliwości. Sińcami Jego zostaliście uzdrowieni.

 Gdyż i Pomazaniec raz za grzechy wycierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przyprowadzić do Boga; zabity wprawdzie w ciele, lecz ożywiony w duchu,

Siedmdziesiąt tego dni zamierzono ludowi twemu i miastu twemu świętemu na zniesienie przestępstwa, i na zagładzenie grzechów i na oczyszczenie nieprawości, i na przywiedzienie sprawiedliwości wiecznej, i na zapieczętowanie widzenia i proroctwa, a na pomazanie Świętego świętych.

O mieczu! ocknij się na pasterza mego, i na męża towarzysza mego, mówi Pan zastępów; uderz pasterza, a owce rozproszone będą; ale zaś obrócę rękę moję ku maluczkim.

Podobnie Syn człowieczy nie przyszedł, żeby Mu służono, ale żeby służyć i oddał swoje życie na okup za wielu.

ponieważ to jest moja krew zawieranej umowy, która jest wylewana za wielu na odpuszczenie uchybień.

Pilnujcież tedy samych siebie i wszystkiej trzody, w której was Duch Święty postanowił biskupami, abyście paśli zbór Boży, którego nabył przez własną krew.

 W którym mamy odkupienie przez krew jego, to znaczy odpuszczenie naszych upadków, według bogactwa łaski Jego,

 W którym mamy odkupienie przez krew Jego, to jest odpuszczenie uchybień;

Ani przez krew kozłów i cielców, ale przez własną krew swoję wszedł raz do świątnicy, znalazłszy wieczne odkupienie.

 Tym bardziej krew Pomazańca, który przez tchnienie eonowe siebie przyprowadził bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych działań dla służby Bogu żywemu.  

 Jeśli chodzimy w świetle tak, jak Bóg, który jest w świetle, mamy ze sobą wspólnotę i krew Syna Jego oczyszcza nas od wszystkich uchybień. 

 On jest ofiarą przebłagalną za nasze uchybienia, a nie tylko za nasze, lecz i za błędy całego świata.

 i od Jeszu Pomazańca, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych uchybień,

I śpiewali nową pieśó, mówiąc: Godzieneś jest wziąć księgi i otworzyć pieczęci ich, żeś był zabity i odkupiłeś nas Bogu przez krew swoję ze wszelkiego pokolenia i języka, i ludu, i narodu:

Baranka zupełnego, samca rocznego, mieć będziecie; z owiec albo z kóz weźmiecie go.

Uciśniony jest i utrapiony, a nie otworzył ust swoich; jako baranek na zabicie wiedziony był, i jako owca przed tymi, którzy ją strzygą, oniemiał, i nie otworzył ust swoich.

A nazajutrz ujrzał Jan Jeszu idącego do siebie, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.

A ujrzawszy Jeszu chodzącego, rzekł: Oto Baranek Boży.

A miejsce onego Pisma, które czytał, to było: Jako owca ku zabiciu wiedziony jest, a jako baranek niemy przed tym, który go strzyże, tak nie otworzył ust swoich;

A odpowiadając rzezaniec Filipowi, rzekł: Proszę cię, o kim to prorok mówi? Sam o sobie, czyli o kim innym?

Wyczyścież tedy stary kwas, abyście byli nowem zaczynieniem, jako przaśnymi jesteście; albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus.

A tak obchodźmy święto nie w starym kwasie, ani w kwasie złości i rozpusty, ale w przaśnikach szczerości i prawdy.

I spojrzałem, a oto między stolicą i czterema onemi zwierzętami, i między onymi starcami Baranek stał jako zabity, mając siedm rogów i siedm oczy, które są siedm duchów Bożych, posłanych na wszystkę ziemię.

 Odpowiedziałem mu: "Panie, ty znasz odpowiedź". I rzekł do mnie: "To są ci, którzy przychodzą z ucisku wielkiego, wymyli długie szaty, i wybielili je we krwi Baranka". 

I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syoóskiej, a z nim sto czterdzieści i cztery tysiące, mających imię Ojca jego napisane na czołach swoich.