Bracia moi! nie miejcie z brakowaniem osób wiary Pana naszego Jeszu Chrystusa, który chwalebny jest.

I wejrzelibyście na tego, co ma świetną szatę, a rzeklibyście mu: Ty! siądź sam poczciwie! a ubogiemu byście rzekli: Ty! tam stój, albo siądź tu pod podnóżkiem moim!

Także kto by się złączył z bydlęciem, śmiercią umrze, bydlę też zabijecie.

A gdy oni usłyszeli, będąc od sumienia przekonani, jeden za drugim wychodzili, począwszy od starszych aż do ostatecznych, iż tylko sam Jeszu został, a ona niewiasta w pośrodku stojąca.

Któż mię z was obwini z grzechu? Jeźliż prawdę mówię, przeczże wy mi nie wierzycie?

A on przyszedłszy, będzie karał świat z grzechu i z sprawiedliwości, i z sądu;

Ale jeźliby wszyscy prorokowali, a wszedłby który niewierny albo prostak, od wszystkich przekonany i od wszystkich sądzony bywa.

 aby nad wszystkimi dokonać osądu i ukarać odpowiednio do ich czynów bezbożnych, za to, co robili i za to, jak hardo się wypowiadali przeciwko Niemu, chybiając w ten sposób swoją bezbożnością.

Przeto z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwione żadne ciało przed oblicznością jego, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu.

Cóż tedy rzeczemy? Iż zakon jest grzechem? Nie daj tego Boże! I owszemem grzechu nie poznał, tylko przez zakon; bo i o pożądliwości bym był nie wiedział, by był zakon nie rzekł: Nie będziesz pożądał.

I jam żył niekiedy bez zakonu; lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, a jam umarł.

Gdyż grzech, wziąwszy przyczynę przez przykazanie, zawiódł mię i przez nie zabił mię.

To tedy dobre stałoż mi się śmiercią? Nie daj tego Boże! I owszem grzech, aby się pokazał być grzechem, sprawił mi śmierć przez dobre, żeby się stał nader grzeszącym on grzech przez ono przykazanie.

Bom ja przez zakon zakonowi umarł, abym żył Bogu.

 Każdy, kto chybia celu dopuszcza się przestępstwa, uchybienie jest przestępstwem.