Tylko w pokarmach i w napojach, i w różnych omywaniach, i w ustawach cielesnych aż do czasu naprawienia włożone były.

Jak z rynku wrócą do domu, to także nie jedzą, dopóki się nie zanurzą w wodzie. Sporo też innych zwyczajów przyjęli takich jak zanurzanie kubków, dzbanów, miedzianych naczyń, a nawet posłań.

Porzuciliście nakazy Boga, a trzymacie się tradycji ludzkiej {zanurzacie dzbanki i kubki, i wiele innych podobnych rzeczy czynicie}.

A widząc to Faryzeusz, dziwował się, że się nie umył przed obiadem.

 Jan jednak powstrzymywał Go, mówiąc: To ja mam potrzebę, być przez Ciebie zanurzonym, a ty przychodzisz do mnie?

Jeszu odpowiedział: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić? {I zanurzyć się w tym samym zanurzeniu, w którym ja mam być zanurzony?} Mówią Mu: Możemy.

I mówi im: Mój kielich wprawdzie pić będziecie {i zanurzeniem, którym Ja jestem zanurzany, będziecie zanurzeni}. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej lub lewej, ale dostanie się ono tym, dla których mój Ojciec je przygotował. 

Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im zanurzenia w imię Moje.

Kto uwierzy i zostanie zanurzony, będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie osądzony.

Odpowiedział Jan wszystkim, mówiąc: Jać was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy nad mię, któremum nie jest godzien rozwiązać rzemyka u butów jego; ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.

Mam zostać zanurzony i jestem udręczony, dopóki się to nie stanie.

A jam go nie znał; ale który mię posłał chrzcić wodą, ten mi rzekł: Na kogo byś ujrzał Ducha zstępującego i zostającego na nim, tenci jest, który chrzci Duchem Świętym.

Wszczęła się tedy gadka między uczniami Janowymi i między Żydami o oczyszczaniu.

I przyszli do Jana i rzekli mu: Mistrzu! ten, który był z tobą za Jordanem, któremuś ty dał świadectwo, ten oto chrzci, a wszyscy idą do niego.

A gdy poznał Pan, iż usłyszeli Faryzeuszowie, że Jeszu więcej uczniów czynił i chrzcił niżeli Jan,

(Chociaż sam Jeszu nie chrzcił, ale uczniowie jego),

Piotr im odpowiedział: Skorygujcie się i niech każdy z was zanurzy się w imię Jeszu Pomazańca dla odpuszczenia waszych uchybień, a otrzymacie dar Tchnienia świętego.

Ci zaś, którzy przyjęli jego naukę, zostali zanurzeni, i tego dnia dołączyło do nich około trzech tysięcy osób.

Lecz kiedy uwierzyli Filipowi, który nauczał o królestwie Bożym oraz o imieniu Jeszu Pomazańca, zarówno mężczyźni, jak i kobiety przyjmowali zanurzenie.

Tedy i sam Szymon uwierzył, a ochrzciwszy się, trzymał się Filipa, a widząc cuda i mocy wielkie, które się działy, zdumiewał się.

(Albowiem jeszcze był na żadnego z nich nie zstąpił; ale tylko pochrzczeni byli w imię Pana Jeszu.)

A gdy jechali drogą, przyjechali nad jednę wodę. Tedy rzekł rzezaniec: Otóż woda! Cóż na przeszkodzie, abym nie miał być ochrzczony?

I kazał stanąć wozowi; i zstąpili obadwaj w wodę, Filip i rzezaniec, i ochrzcił go.

Izali kto może zabronić wody, żeby ci nie byli pochrzczeni, którzy wzięli Ducha Świętego jako i my?

A gdy się ochrzciła i dom jej, prosiła, mówiąc: Ponieważeście mię osądzili wierną być Panu, wszedłszy do domu mego, mieszkajcie; i przymusiła nas.

A wziąwszy je onejże godziny w nocy, omył rany ich i ochrzcił się zaraz, on i wszyscy domownicy jego.

Zapytał ich: "Czy otrzymaliście Tchnienie Święte, gdy przyjęliście wiarę?" A oni do niego: "Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Tchnienie Święte". 

"Jan udzielał zanurzenia skruchy, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest Jeszu" - powiedział Paweł. 

Czy nie wiecie, że gdy zostaliśmy zanurzeni w Pomazańcu Jeszu, to w śmierć jego zostaliśmy zanurzeni?

 Podczas zanurzenia staliśmy się uczestnikami śmierci Pomazańca i zostaliśmy z Nim pogrzebani, po to by jak Pomazaniec wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my byśmy mogli żyć na nowo.

A to powiadam, iż każdy z was mówi: Jamci jest Pawłowy, a jam Apollosowy, a jam Kiefasowy, alem ja Chrystusowy.

Dziękuję Bogu, żem żadnego z was nie chrzcił, oprócz Kryspa i Gajusa;

Ochrzciłem też i dom Stefanowy; nadto nie wiem, jeźlim kogo drugiego ochrzcił.

I wszyscy w Mojżesza ochrzczeni są w obłoku i w morzu;

Przecież wszyscy, w jedności Tchnienia, zostaliśmy zanurzeni w jedno ciało, niezależnie od tego, czy jesteśmy Judejczykami, czy Helenami, niewolnikami czy wolnymi, i wszyscy zostaliśmy napojeni tym samym Tchnieniem.

Pogrzebieni z nim w zanurzeniu, w którym też wspólnie z nim wzbudzeni zostaliście przez wiarę. Moc Boga wzbudziła Go z martwych 

 tym, które niegdyś były nieposłuszne, gdy Bóg cierpliwie czekał za dni Noego, kiedy budowano arkę, w której nieliczni, to jest osiem dusz, zostało ocalonych przez wodę.

 Tego odpowiednikiem jest zanurzenie, które i nas teraz wybawia, nie od brudu ciała, lecz jest prośbą do Boga o czyste sumienia, możliwe do osiągnięcia dzięki zmartwychwstaniu Pomazańca Jeszu.

Tych stawili przed Apostołów, którzy pomodliwszy się, kładli na nich ręce.

A usłyszawszy Apostołowie, którzy byli w Jeruzalemie, iż Samaryja przyjęła słowo Boże, posłali do nich Piotra i Jana.

(Albowiem jeszcze był na żadnego z nich nie zstąpił; ale tylko pochrzczeni byli w imię Pana Jeszu.)

A ujrzawszy Szymon, że przez wkładanie rąk apostolskich był dawany Duch Święty, przyniósł im pieniądze.

Tedy poszcząc i modląc się, i wkładając na nie ręce, odprawili je.

A gdy na nie włożył Paweł ręce, zstąpił na nie Duch Święty i mówili językami i prorokowali.

Niewiasty odbierały umarłych swoich wzbudzonych; a drudzy są na próbach rozciągnieni, nie przyjąwszy wybawienia, aby lepszego dostąpili zmartwychwstania.

Ożyją umarli twoi, trupy moje wstaną, gdy rzeczesz: Ocućcie się, a śpiewajcie mieszkający w prochu! Albowiem rosa twoja będzie jako rosa na ziołach; ale niezbożnych o ziemię uderzysz.

Była nademną ręka Paóska, i wywiódł mię Pan w duchu, i postawił mię w pośrodku pola, które było pełne kości;

I rzekł do mnie: Synu człowieczy! ożyjąli te kości? I rzekłem: Panujący Panie! ty wiesz.

Tak mówi panujący Pan o tych kościach: Oto ja wprowadzę w was ducha, a ożyjecie;

Prorokowałem tedy, jako mi rozkazano; i stał się szum, gdym ja prorokował, a oto poruszenie; i przystąpiły kości, kość do kości swojej.

I rzekł do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, synu człowieczy! i rzecz do ducha: Tak mówi panujący Pan: Od czterech wiatrów przyjdź, duchu! i natchnij te pobite, a niech ożyją.

I rzekł do mnie: Synu człowieczy! te kości są wszystek dom Izraelski. Oto mówią: Wyschły kości nasze, i zginęła nadzieja nasza, wygładzeni jesteśmy.

I dowiecie się, żem Ja Pan, gdy Ja otworzę groby wasze, a wywiodę was z grobów waszych, ludu mój!

A wiele z tych, którzy śpią w prochu ziemi, ocucą się, jedni ku żywotowi wiecznemu, a drudzy na pohaóbienie i na wzgardę wieczną.

Tego dnia podeszli do Niego saduceusze, którzy mówią, że nie ma powstania z martwych, i zapytali Go:

Było więc u nas siedmiu braci; pierwszy ożenił się i umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił swoją żonę bratu.

Po wszystkich zmarła też ta kobieta.

Odpowiedział Jeszu: Błądzicie, ponieważ nie znacie Pism ani mocy Bożej.

A co do powstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam Bóg, oznajmił:

A będziesz błogosławionym; bo nie mają tobie czem nagrodzić, ale ci będzie nagrodzono przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.

I pójdą ci, którzy dobrze czynili, na powstanie żywota; ale ci, którzy źle czynili, na powstanie sądu.

Rzekła mu Marta: Wiem, iż wstanie przy zmartwychwstaniu w on ostateczny dzieó.

 Powiedział jej Jeszu: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Wierzący we Mnie, choćby umarł, nadal będzie żył. 

Byli zaniepokojeni, z powodu nauczania ludzi i głoszenia, że w Jeszu jest powstanie z martwych.

Tedy niektórzy z Epikurejczyków i Stoików filozofowie spierali się z nim, a niektórzy mówili: Cóż wżdy ten plotkarz mówić chce? A drudzy: Zdaje się być opowiadaczem obcych bogów; bo im Jeszu i zmartwychwstanie opowiadał.

Przeto iż postanowił dzieó, w który będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył, upewniając o tem wszystkich, wzbudziwszy go od umarłych.

A usłyszawszy o zmartwychwstaniu jedni się naśmiewali, a drudzy mówili: Będziemy cię znowu o tem słuchać.

A poznawszy Paweł, że ich jedna część była Saduceuszów a druga Faryzeuszów, zawołał w onej radzie: Mężowie bracia! jam jest Faryzeusz, syn Faryzeusza: o nadzieję i o powstanie umarłych mię tu dziś sądzą.

Mając nadzieję w Bogu, że będzie, którego i oni czekają, zmartwychwstanie i sprawiedliwych, i niesprawiedliwych.

Oprócz tego jednego głosu, żem między nimi stojąc, zawołał: Dla zmartwychwstania umarłych ja dziś sądzony bywam od was.

Cóż za rzecz do wiary niepodobną u siebie sądzicie, że Bóg umarłe wzbudza?

 Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. 

Bo jeźlić zmartwychwstania nie masz, tedyć i Chrystus nie jest wzbudzony.

I bylibyśmy też znalezieni fałszywymi świadkami Bożymi, iżeśmy świadczyli o Bogu, że Chrystusa wzbudził, którego nie wzbudził, jeźliże umarli nie bywają wzbudzeni.

A jeźli Chrystus nie jest wzbudzony, daremna jest wiara wasza i jeszczeście w grzechach waszych;

Bo jeźli tylko w tym żywocie w Chrystusie nadzieję mamy, nad wszystkich ludzi jesteśmy najnędzniejszymi.

Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka też powstanie umarłych.

Ale każdy w swoim rzędzie, Chrystus jako pierwiastek, a potem ci, co są Chrystusowi w przyjście jego.

Bo on musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego.

Bo wszystkie rzeczy poddał pod nogi jego. A gdy mówi, że mu wszystkie rzeczy poddane są, jawna jest, iż oprócz tego, który mu poddał wszystkie rzeczy.

  Gdyż co osiągają, zanurzający się z powodu martwych? Jeśli całkowicie martwi nie są wzbudzani? Po co więc zanurzają się z powodu ich? 

Na każdy dzieó umieram przez chwałę naszę, którą mam w Chrystusie Jeszu, Panu naszym.

Nie błądźcież; złe rozmowy psują dobre obyczaje.

Ale rzecze kto: Jakoż wzbudzeni bywają umarli i w jakim ciele wychodzą?

I co siejesz, nie siejesz ciała, które ma potem wyrość, ale gołe ziarno, jako się trafi, albo pszeniczne, albo jakiekolwiek inne.

Nie każde ciało jest jednakiem ciałem; ale inszeć jest ciało ludzkie, a insze ciało bydlęce, insze rybie, a insze ptasze.

Insza chwała słoóca, a insza chwała księżyca, i insza chwała gwiazd; albowiem gwiazda od gwiazdy różna jest w jasności.

Bywa wsiane w niesławie, a będzie wzbudzone w sławie; bywa wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy; bywa wsiane ciało cielesne, a będzie wzbudzone ciało duchowne.

Takci też napisane: Stał się pierwszy człowiek Adam w duszę żywą, ale pośledni Adam w ducha ożywiającego.

Pierwszy człowiek z ziemi ziemski; wtóry człowiek sam Pan z nieba.

A jakośmy nosili wyobrażenie ziemskiego, tak też będziemy nosili wyobrażenie niebieskiego.

 Oto wyjawiam wam tajemnicę: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni

 Trzeba bowiem, aby to co zniszczalne, przyoblekło niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyoblekło nieśmiertelność.

Gdzież jest, o śmierci! bodziec twój? Gdzież jest, piekło! zwycięstwo twoje?

Ale niech będą Bogu dzięki, który nam dał zwycięstwo przez Pana naszego Jeszu Chrystusa.

Który przemieni ciało nasze podłe, aby się podobne stało chwalebnemu ciału jego, według skutecznej mocy, którą też wszystkie rzeczy sobie podbić może.

 Jeżeli naprawdę wierzymy, że Jeszu zmarł, a później wrócił do życia, to mamy podstawy, by wierzyć, że Bóg także tym, którzy zmarli w jedności z Jeszu, zrobi to samo.

 Gdyż sam Pan pośród rozkazu, głosu dowódcy Posłów i pośród trąby Boga zstąpi z nieba, a zmarli w Pomazańcu powstaną pierwsi.

 Dlatego wiedzą tą pocieszajcie innych.

Którzy względem prawdy celu uchybili, gdy powiadają, iż się już stało zmartwychwstanie i podwracają wiarę niektórych.

Ponieważ każdy uczynek, i każdą rzecz tajną, lub dobrą, lub złą, Bóg na sąd przywiedzie.

Gdy przyjdzie Syn człowieczy w chwale swojej, a z Nim wszyscy Posłowie, wówczas zasiądzie na tronie swojej chwały

Postawi owce po swojej prawej stronie, a kozły po lewej.

Ponieważ gdy byłem głodny daliście Mi jeść, gdy byłem spragniony daliście Mi pić, gdy byłem obcym przybyszem przyjęliście Mnie,

Wówczas sprawiedliwi spytają: Panie! Kiedy widzieliśmy Cię głodnym i daliśmy Ci jeść lub spragnionym, i daliśmy Ci pić?

Kiedy też widzieliśmy Cię słabym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?

Następnie powie i tym po lewej stronie: Idźcie ode mnie, przeklęci, w ogień eonowy, przygotowany oszczercy i jego posłom.

Byłem obcym przybyszem, a nie przyjęliście Mnie, nagim, a nie ubraliście Mnie, słabym i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie.

 Wówczas im odpowie: Amen, zapewniam was, że nie pomagając, jednemu z tych najmniejszych, mnie nie pomogliście.

Przeto iż postanowił dzieó, w który będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył, upewniając o tem wszystkich, wzbudziwszy go od umarłych.

A gdy on rzecz czynił o sprawiedliwości i o powściągliwości, i o przyszłym sądzie, uląkł się Feliks i odpowiedział: Już teraz odejdź, a gdy czas upatrzę, każę cię zawołać.

Ale podług zatwardziałości twojej i serca niepokutującego skarbisz sobie samemu gniew na dzieó gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Bożego.

Tym, którzy przez wytrwanie w uczynku dobrym szukają sławy i czci i nieskazitelności, odda żywot wieczny;

Utrapienie i ucisk duszy każdego człowieka, który złość popełnia, Żyda najprzód, potem i Greka;

 Ponieważ wszyscy musimy stanąć przed trybunałem Pomazańca, aby otrzymać zapłatę za dobro lub zło czynione w ciele. 

Lecz te niebiosa, które teraz są i ziemia temże słowem odłożone są i zachowane ogniowi na dzieó sądu i zatracenia niepobożnych ludzi.

 Przepowiedział ich Henoch, który był siódmy po Adamie, a który powiedział: Oto nadejdzie Pan pośród dziesiątek tysięcy Jego świętych,

 aby nad wszystkimi dokonać osądu i ukarać odpowiednio do ich czynów bezbożnych, za to, co robili i za to, jak hardo się wypowiadali przeciwko Niemu, chybiając w ten sposób swoją bezbożnością.

 Oszczercę, który ich zwodził, wrzucono do jeziora ognia i siarki, gdzie jest bestia i fałszywy prorok. I będą męczeni dniem i nocą po eony eonów. 

I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed oblicznością Bożą, a księgi otworzone są; i druga księga także otworzona jest, to jest księga żywota; i sądzeni są umarli według tego, jako napisano było w onych księgach, to jest według uczynków ich.

A śmierć i piekło wrzucone są w jezioro ogniste. Tać jest wtóra śmierć.