Wpatrując się w Jeszu Przywódcę i Udoskonaliciela wiary, który przeciwko zaoferowanej Mu przyjemności wytrzymał krzyż hańby. Wzgardzony, po prawicy tronu Bożego zasiadł. 

Przetoż, bracia święci, powołania niebieskiego uczestnicy! obaczcie Apostoła i najwyższego kapłana wyznania naszego, Chrystusa Jeszu,

Jedno się bójcie Pana, a służcie mu w prawdzie ze wszystkiego serca waszego, a to upatrujcie, jako wielmożnie poczynał z wami.

Rozumiej, co mówię, a Pan niech ci da we wszystkiem wyrozumienie.

Pamiętaj, iż Jeszu Chrystus powstał z martwych, który jest z nasienia Dawidowego, według Ewangielii mojej,

Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana.

Wystarczy uczniowi, by się stał jak jego nauczyciel, a słudze jak jego pan. Jeśli pana domu nazwali Belzebubem, tym bardziej jego domowników!

Przyszedł też Syn Człowieczy, je i pije, więc mówią: Oto człowiek żarłoczny i nadużywający wina, przyjaciel celników i tych, którzy uchybiają. Ale mądrość jest usprawiedliwiona niezależnie od sposobu postępowania.

Gdy faryzeusze to usłyszeli, ogłosili: On wygania demony przez Belzebula, który jest naczelnym demonów.

Dlaczego Twoi uczniowie przekraczają tradycję starszych? Bo nie myją swoich rąk, gdy jedzą chleb.

Przedniejsi kapłani i znawcy Pism, widząc niesamowite czyny, oraz dzieci, które wołały w świątyni: "Zbaw nas [Hosanna] Syny Dawida", oburzyli się.

Powiedzieli: Czy słyszysz, co one mówią? A Jeszu im odpowiedział: Tak. Czy nigdy nie czytaliście: "Z ust niemowląt i ssących zgotowałeś sobie doskonałą chwałę"?

A gdy wszedł do świątyni, podeszli do Niego w czasie nauczania znaczniejsi kapłani i starsi ludu, mówiąc: Jakim autorytetem uzasadnisz swoje zachowanie i kto ci dał do tego prawo?

Usiłowali więc Go uwięzić, ale bali się tłumu, ponieważ powszechnie uważano, że jest prorokiem.

Wówczas faryzeusze zaczęli naradzać się, jak Go przyłapać na słowie.

Błogosławił im Symeon i powiedział do Mariam, Jego Matki: Spójrz, On jest przeznaczony na upadek i na powstanie wielu w Iszraelu, i jako znak, któremu sprzeciwiać się będą.

Tedy wszyscy w bóżnicy, gdy to słyszeli, napełnieni byli gniewem;

A wstawszy, wypchnęli go precz z miasta, i wywiedli go na wierzch góry, na której miasto ich zbudowane było, aby go z niej na dół zrzucili.

Tedy poczęli myślić nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie, mówiąc: Któż to jest, co mówi bluźnierstwa? Któż może odpuszczać grzechy, tylko sam Bóg.

Ale niektórzy z nich mówili: Przez Beelzebuba, książęcia dyjabelskiego, wygania dyjabły.

Drudzy zasię kusząc go, żądali znamienia od niego z nieba.

A gdy im to mówił, poczęli naó nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie bardzo nacierać, i przyczynę mu dawać do mówienia o wielu rzeczach;

Czyhając naó i szukając, aby co uchwycili z ust jego, żeby go oskarżyli.

I włożył na nią ręce, a zarazem rozprostowała się i chwaliła Boga.

Tedy odpowiadając przełożony nad bóżnicą, który się bardzo gniewał, że Jeszu w sabat uzdrawiał, rzekł do ludu: Sześć dni jest, w które trzeba robić; w te tedy dni przychodząc, leczcie się, a nie w dzieó sabatu.

I stało się, gdy wszedł Jeszu w dom niektórego przedniejszego Faryzeusza w sabat, aby jadł chleb, że go oni podstrzegali.

I szemrali Faryzeuszowie i nauczeni w Piśmie, mówiąc: Ten grzeszniki przyjmuje i je z nimi.

A słuchali tego wszystkiego i Faryzeuszowie, którzy byli łakomi, i naśmiewali się z niego.

Ale niektórzy z Faryzeuszów z onego ludu rzekli do niego: Nauczycielu! zgrom ucznie twoje.

A on odpowiadając, rzekł im: Powiadam wam, jeźliby ci milczeli, wnet kamienie wołać będą.

A przetoż Żydowie prześladowali Jeszu i szukali, jakoby go zabili, że to uczynił w sabat.

I było o nim wielkie szemranie między ludem; bo jedni mówili: Że jest dobry; a drudzy mówili: Nie, ale zwodzi lud.

I rzekli mu tedy Faryzeuszowie: Ty sam o sobie świadczysz, a świadectwo twoje nie jest prawdziwe.

Odpowiedzieli tedy Żydowie i rzekli mu: Izali my nie dobrze mówimy, żeś ty jest Samarytanin i dyjabelstwo masz?

Odpowiedział Jeszu: Jać dyjabelstwa nie mam, ale czczę Ojca mego; a wyście mię nie uczcili.

Tedy mu rzekli Żydowie: Terażeśmy poznali, że dyjabelstwo masz, Abraham umarł i prorocy, a ty powiadasz: Jeźli kto słowa moje zachowywać będzie, śmierci nie skosztuje na wieki;

Porwali tedy kamienie, aby naó ciskali; lecz Jeszu schronił się, i wyszedł z kościoła, przechodząc przez pośrodek ich, i tak uszedł.

I usłyszeli to niektórzy z Faryzeuszów, którzy byli z nim, i rzekli mu: Izali i my ślepymi jesteśmy?

I mówiło ich wiele z nich: Dyjabelstwo ma i szaleje; czemuż go słuchacie?

Porwali tedy znowu kamienie Żydowie, aby go ukamionowali.

Odpowiedzieli mu Żydowie, mówiąc: Dla dobrego uczynku nie kamionujemy cię, ale dla bluźnierstwa, to jest, że ty będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem.

Jeźliżeć one nazwał bogami, do których się stało słowo Boże, a nie może być Pismo skażone;

Jeźliż nie czynię spraw Ojca mego, nie wierzcież mi.

Tedy zasię szukali, jakoby go pojmać; ale uszedł z rąk ich.

Dowiedział się tedy lud wielki z Żydów, iż tam był, i przyszli nie tylko dla Jeszu, ale też aby Łazarza widzieli, którego był wzbudził od umarłych.

I radzili się przedniejsi kapłani, żeby i Łazarza zabili.

Jeźli was świat nienawidzi, wiedzcie, żeć mię pierwej, niżeli was, miał w nienawiści.

Wspomnijcie na słowo, którem ja wam powiedział: Nie jest sługa większy nad pana swego. Jeźlić mię prześladowali, i was prześladować będą; jeźli słowa moje zachowywali, i wasze zachowywać będą.

 Gdybym nie przyszedł i nie mówił do nich, nie mieliby uchybienia; teraz jednak nie mają wymówki dla swojego uchybienia.

 Gdybym nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt inny nie dokonał, nie mieliby uchybienia, teraz jednak widzieli (je), a mimo to znienawidzili tak Mnie, jak i mojego Ojca.

A gdy on to mówił, jeden z sług, który tam stał, wyciął policzek Jeszu, mówiąc: I także (to) odpowiadasz najwyższemu kapłanowi?

Czyliście zapamiętali napominania, które wam jako synom mówi: Synu mój, nie lekceważ sobie kaźni Paóskiej, a nie trać serca, gdy od niego bywasz karany;

A które by miasto bliższe było onego zabitego, tedy wezmą starsi miasta onego jałowicę z stada, którą jeszcze nie robiono, a która nie ciągnęła w jarzmie;

Jeźli będziesz gnuśnym, tedy w dzieó ucisku słaba będzie siła twoja.

Chłopcy się zmęczą podczas pracy, a młodzieńcy opadną z sił:

Ale wyczekujący Pana, nabywają mocy; wznoszą się w górę na skrzydłach, jak orły, biegną bez zmęczenia, chodzą i nie słabną.

Panujący Pan dał mi język umiejętny, abym umiał czasu przygodnego mówić słowo upracowanemu. Budzi mię na każdy zaranek, pobudza uszy moje, abym słuchał tak jako uczący się pilnie.

 A tak, bracia moi umiłowani. Bądźcie utwierdzeni, mocni i nie dajcie się zachwiać, obfitujcie zawsze w dziele Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu. 

 Dzięki okazanemu nam miłosierdziu otrzymaliśmy dar usługiwania, bez zniechęcania się.

 Dlatego nie ulegamy zniechęceniu. Wprawdzie cieleśnie, ulegamy zniszczeniu, to jednak wewnętrznie odnawiamy się dzień po dniu. 

A dobrze czyniąc nie słabiejmy; albowiem czasu swojego żąć będziemy nie ustawając.

 Wy natomiast, bracia, nie ustawajcie w czynieniu dobra.