To mów i napominaj, i strofuj ze wszelką powagą; żaden tobą niechaj nie gardzi.

Lepsza jest przymówka jawna, niżeli miłość skryta.

 Dlatego będąc jeszcze nieobecny, piszę do was, żebym później będąc u was, nie musiał działać surowo według władzy, którą Pan mi dał dla zbudowania, a nie burzenia. 

 Tych, którzy grzeszą, upominaj wobec wszystkich, aby i pozostali bali się grzeszyć. 

 Głoś Słowo, bądź gotów w porę i nie w porę, poprawiaj, upominaj, zachęcaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem.

Starcy, aby byli trzeźwi, poważni, roztropni, zdrowi w wierze, w miłości, w cierpliwości.

Kto by też pojął siostrę swoję, córkę ojca swego, albo córkę matki swej, i widziałby sromotę jej, i ona by widziała sromotę jego, rzecz haniebna jest; przetoż wytraceni będą przed oczyma synów ludu swego; sromotę siostry swej odkrył, nieprawość swoję poniesie.

Niech będzie serce moje uprzejme przy ustawach twoich, abym nie był zawstydzony.

 Niech sprawiedliwy zada mi cios życzliwy, niech mnie karci, ale olejku nawilżającego moją głowę nie chcę od niegodziwców, a moja modlitwa nadal będzie im przeciwna.

 Chociaż zasmuciłem was w liście, to jednak nie żałuję, a jeśli nawet poczułem żal, to tylko dlatego, że list ten także was na tę chwilę zasmucił. 

Albowiem smutek, który jest według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; ale smutek według świata sprawuje śmierć.

A tak chociażem pisał do was, nie pisałem dla tego, który krzywdę uczynił, ani dla owego, któremu się krzywda stała, ale dla tego, iżby wam wiadoma była ona pilność nasza o was przed oblicznością Bożą.

To przekładając braciom, będziesz dobrym sługą Chrystusa Jeszu, wychowanym w słowach wiary i nauki dobrej, którejś naśladował.