Paweł i Sylwan, i Tymoteusz zborowi Tesaloniceóskiemu w Bogu, Ojcu naszym, i w Panu Jeszu Chrystusie.

Łaska wam i pokój niech będzie od Boga, Ojca naszego, i Pana Jeszu Chrystusa.

Wszystkim, którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Bożym, powołanym świętym, łaska niech będzie wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jeszu Chrystusa.

Lecz sam Bóg i Ojciec nasz, i Pan nasz, Jeszu Chrystus, niech wyprostuje drogę naszę do was;

Lecz my powinniśmy Bogu dziękować zawsze za was, bracia umiłowani od Pana! iż was Bóg od początku wybrał ku zbawieniu w poświęceniu Ducha i w wierze prawdy,

 Tak Bóg umiłował świat, że jedynego swojego Syna dał, aby każdy wierzący w Niego, nie zginął, ale miał życie eonowe.

A przed świętem wielkanocnem wiedząc Jeszu, iż przyszła godzina jego, aby przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoje, którzy byli na świecie, aż do koóca umiłował je.

Jako mię umiłował Ojciec, tak i ja umiłowałem was; trwajcież w miłości mojej.

Większej miłości nad tę żaden nie ma, jedno gdyby kto duszę swoję położył za przyjacioły swoje.

 Bóg okazał dowód swojej miłości względem nas przez to, że gdy jeszcze uchybialiśmy, Pomazaniec za nas umarł.

Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdziu, dla wielkiej miłości swojej, którą nas umiłował.

I gdyśmy byli umarłymi w grzechach, ożywił nas pospołu z Chrystusem, (gdyż łaską zbawieni jesteście)

A chodźcie w miłości, jako i Chrystus umiłował nas i wydał samego siebie na ofiarę i na zabicie Bogu ku wdzięcznej wonności.

 Mężowie! Miłujcie żony, jak i Pomazaniec umiłował zgromadzenie i wydał samego siebie za nie,

Ale gdy się okazała dobrotliwość i miłość ku ludziom zbawiciela naszego, Boga,

Którego wylał na nas obficie przez Jeszu Chrystusa, zbawiciela naszego,

 Po tym rozpoznaliśmy miłość, że On poświęcił dla nas swoją duszę; i my powinniśmy poświęcać duszę za braci.

 Miłość Boga ujawniła się, gdy Syna Swojego jedynego posłał na świat, żebyśmy żyli przez Niego.

 Nie my umiłowaliśmy Boga, lecz On umiłował nas i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze uchybienia.

 i od Jeszu Pomazańca, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych uchybień,

Otoć dam niektórych z bóżnicy szataóskiej, którzy się powiadają być Żydami, a nie są, ale kłamią. Oto sprawię, że przyjdą i będą się kłaniali przed nogami twemi, i poznają, żem ja cię umiłował.

Ale miłosierdzie Paóskie od wieków aż na wieki nad tymi, którzy się go boją, a sprawiedliwość jego nad synami synów,

Odkupieni, mówię, Paóscy nawrócą się, i przyjdą na Syon z śpiewaniem, a wesele wieczne będzie na głowie ich; radość i wesele otrzymają, a żałość i smutek uciecze.

A tak ci, których odkupił Pan, niech się nawrócą, i przyjdą do Syonu z śpiewaniem, a wesele wieczne niech będzie nad głową ich; wesela i radości niech dostąpią, a niech uciecze smutek i wzdychanie.

Nie będziesz miał więcej słoóca za światłość dzienną, a jasność miesiąca nie oświeci cię, ale Pan będzie światłością twoją wieczną, a Bóg twój sławą twoją.

Nie zajdzie więcej słoóce twoje, a miesiąc twój nie skryje się; bo Pan będzie wieczną światłością twoją; a tak dokonają się dni smutku twego.

Za dwojakie pohaóbienie i zelżywość waszę śpiewać będziecie; z działu ich, i w ziemi ich dwojakie dziedzictwo posiądziecie, a tak wesele wieczne mieć będziecie.

I rzekł Abraham: Synu! wspomnij, żeś ty odebrał dobre rzeczy twoje za żywota twego, a Łazarz także złe; a teraz on ma pociechę, a ty męki cierpisz.

Lecz kto by pił onę wodę, którą ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki; ale ta woda, którą ja mu dam, stanie się w nim studnią wody wyskakującej ku żywotowi wiecznemu.

A ja prosić będę Ojca, a innego pocieszyciela da wam, aby z wami mieszkał na wieki,

Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was.

I wy teraz smutek macie; ale zasię ujrzę was, a będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt nie odejmie od was.

 Tym bardziej, że cierpienie nasze jest chwilowe i niewielkie, a przyczynia się do wzrostu i tak już ogromnej chwały eonowej. 

 Nie wypatrujemy dla siebie tego co widzialne, ale tego co niewidzialne. Ponieważ widzialne jest chwilowe, a niewidzialne jest eonowe. 

Abyśmy przez dwie rzeczy nieodmienne (w których niemożebne, aby Bóg kłamał), warowną pociechę mieli, my, którzyśmy się uciekli ku otrzymaniu wystawionej nadziei,

którzy mocą Boga chronieni jesteście przez wiarę dla zbawienia przygotowanego, aby się objawić w czasie ostatecznym.

aby doświadczenie waszej wiary, o wiele cenniejsze niż zniszczalne złoto w ogniu próbowane, okazało się – dla wywyższenia, czci i dla chwały – w chwili objawienia się Jeszu Pomazańca,

 Nie będą wówczas głodować ani pragnąć, ani też nie upadną porażeni słońcem, ani od innego upału. 

 ponieważ Baranek, który jest pośród tronu, będzie ich pasł i poprowadzi nad źródła wód życia i zetrze Bóg wszelką łzę z oczu ich".  

I nocy tam nie będzie i nie będą potrzebować świecy i światłości słonecznej; bo je Pan Bóg oświeca, i królować będą na wieki wieków.

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

A cierpliwość doświadczenie, a doświadczenie nadzieję,

Albowiem nadziejąśmy zbawieni. A nadzieja widoma nie jest nadzieją; bo co kto widzi, przecz się tego spodziewa?

Ale czego nie widzimy, tego się spodziewamy i tego przez cierpliwość oczekujemy.

Dla nadziei onej wam odłożonej w niebiesiech, o którejście przedtem słyszeli przez słowo prawdy, to jest Ewangielii,

Jeźli tylko trwacie w wierze ugruntowani i utwierdzeni, a nie poruszeni od nadziei Ewangielii, którąście słyszeli, która jest kazana wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem, której ja Paweł stałem się sługą;

Bez przestanku przypominając skuteczną onę wiarę waszę i onę pracowitą miłość, i onę cierpliwą nadzieję w Panu naszym, Jeszu Chrystusie, przed Bogiem i Ojcem naszym.

Ku nadziei żywota wiecznego, który obiecał przed czasy wiekuistemi ten, który nie kłamie, Bóg, a objawił czasów swoich,

Oczekując onej błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i zbawiciela naszego, Jeszu Chrystusa;

 Pragniemy zaś, aby każdy z was taką samą okazywał gorliwość względem pełnej nadziei aż do końca.

 Żebyście nie stali się ociężali, bądźcie naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.

Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,

Bo niczego do doskonałości nie przywiódł zakon; ale na miejsce jego wprowadzona jest lepsza nadzieja, przez którą się przybliżamy do Boga.

Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jeszu Pomazańca, który według wielkiego swojego miłosierdzia zrodził nas ponownie z góry do nadziei żywej przez wzbudzenie Jeszu Pomazańca spośród zmarłych, 

którzy mocą Boga chronieni jesteście przez wiarę dla zbawienia przygotowanego, aby się objawić w czasie ostatecznym.

 Najmilsi, teraz jesteśmy dziećmi Boga, a jeszcze się nie okazało, czym będziemy. Wiemy, że gdy się okaże, będziemy podobni do Niego, gdyż zobaczymy Go takim, jaki jest.

 Każdy, kto ma w Nim tę nadzieję, oczyszcza się, tak jak On jest czysty.

Ale przez łaskę Pana Jeszu Chrystusa wierzymy, iż będziemy zbawieni tym sposobem, jako i oni.

A gdy chciał iść do Achai, napomniawszy go bracia, pisali do uczniów, aby go przyjęli; który gdy tam przyszedł, wiele pomagał tym, którzy uwierzyli z łaski Bożej.

A robiącemu zapłata nie bywa przyczytana podług łaski, ale podług długu;

Przetoż z wiary jest dziedzictwo, aby było z łaski, i żeby była warowna obietnica wszystkiemu nasieniu, nie tylko temu, które jest z zakonu, ale i temu, które jest z wiary Abrahamowej, który jest ojcem nas wszystkich;

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

Tak tedy i teraźniejszego czasu ostatki podług wybrania z łaski zostały.

A ponieważ z łaski, tedyć już nie z uczynków, inaczej łaska już by nie była łaską; a jeźli z uczynków, jużci nie jest łaska; inaczej uczynek już by nie był uczynkiem.