Aby Chrystus przez wiarę mieszkał w sercach waszych;

Ze wszelaką pokorą i cichością, i z nieskwapliwością, znosząc jedni drugich w miłości,

Ale szczerymi będąc w miłości, rośnijmy w onego we wszystkiem, który jest głową, to jest w Chrystusa,

Przykazanie nowe daję wam, abyście się społecznie miłowali; jakom i ja was umiłował, abyście się i wy społecznie miłowali.

Niechże tedy dobro wasze bluźnione nie będzie.

Wszystkie rzeczy wasze niech się dzieją w miłości.

A nad to wszystko (przyobleczcie) miłość, która jest związką doskonałości.

 O miłości braterskiej nie ma potrzeby wam pisać ponieważ jesteście pouczeni przez Boga, by wzajemnie się miłować.

Żaden młodością twoją niech nie gardzi; ale bądź przykładem wiernych w mowie, w obcowaniu, w miłości, w duchu, w wierze, w czystości.

 Przede wszystkim zaś miejcie żarliwą miłość względem siebie nawzajem, gdyż miłość zakryje mnóstwo grzechów.

 Ponieważ takie dostaliśmy polecenie, które poznaliście od samego początku, że mamy się miłować wzajemnie. 

 Nie jak Kain, który był przedstawicielem złego i zamordował swego brata. Dlaczego go zamordował? Ponieważ praca jego była zła, zaś brata jego podobała się Bogu. 

 A Jego przykazaniem jest, abyśmy uwierzyli imieniu Syna Jego, Jeszu Pomazańca, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał.

 Jeśli ktoś twierdzi, że miłuje Boga, a jednocześnie brata swojego nie darzy miłością, jest kłamcą. Kto nie potrafi miłować współbraci, których widzi, tym bardziej nie zdoła miłować Boga, którego nie widzi.

 A to polecenie mamy od Niego, żeby ten, co miłuje Boga, wiedział, że musi miłować swojego brata.

 Mężowie! Miłujcie żony, jak i Pomazaniec umiłował zgromadzenie i wydał samego siebie za nie,

I poznać miłość Chrystusową przewyższającą wszelką znajomość, abyście napełnieni byli wszelaką zupełnością Bożą.

Podobnie Syn człowieczy nie przyszedł, żeby Mu służono, ale żeby służyć i oddał swoje życie na okup za wielu.

Toć jest przykazanie moje, abyście się społecznie miłowali, jakom i ja was umiłował.

Większej miłości nad tę żaden nie ma, jedno gdyby kto duszę swoję położył za przyjacioły swoje.

 Miłość Pomazańca trzyma nas razem w stwierdzeniu, że skoro Jeden umarł w zastępstwie za wszystkich, więc wszyscy umarli.

 A skoro za wszystkich umarł, to po to, by ci żyjący dzięki niemu, już dłużej nie żyli dla siebie, ale dla Tego, który zamiast nich umarł i został wzbudzony.

 Znacie łaskę Pana naszego, Jeszu Pomazańca, że z uwagi na was stał się biednym, będąc bogatym, abyście wy Jego biedą wzbogacili się. 

 który dał siebie za nasze uchybienia, żeby wyrwać nas z obecnego złego eonu, zgodnie z wolą Boga i Ojca naszego, 

Z Chrystusem jestem ukrzyżowany, a żyję już nie ja, lecz żyje we mnie Chrystus; a to że teraz w ciele żyję, w wierze Syna Bożego żyję, który mię umiłował i wydał samego siebie za mię.

Który dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego.

Który dał samego siebie za nas, aby nas wykupił od wszelkiej nieprawości i oczyścił sobie samemu lud własny, gorliwie naśladujący dobrych uczynków.

Przetoż i doskonale zbawić może tych, którzy przez niego przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi.

Który by nie potrzebował na każdy dzieó, jako oni najwyżsi kapłani, pierwej za swoje grzechy własne ofiar sprawować, a potem za ludzkie; bo to uczynił raz samego siebie ofiarowawszy.

 Tym bardziej krew Pomazańca, który przez tchnienie eonowe siebie przyprowadził bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych działań dla służby Bogu żywemu.  

(Bo inaczej musiałby był częstokroć cierpieć od początku świata), lecz teraz przy skoóczeniu wieków raz objawiony jest ku zgładzeniu grzechu przez ofiarowanie samego siebie.

Przez którą wolę jesteśmy poświęceni przez ofiarę ciała Jeszu Chrystusa raz uczynioną.

A wszelkić kapłan stoi na każdy dzieó, służbę Bożą odprawując, a jednakież ofiary częstokroć ofiarując, które nigdy grzechów zgładzić nie mogą.

Ponieważ do tego zostaliście powołani, gdyż i Pomazaniec cierpiał za was, pozostawiając wam przykład, żebyście poszli Jego śladami.

On, gdy Mu ubliżano, nie odpowiadał obelgą, a gdy cierpiał, nie odgrażał się, lecz powierzał się Temu, który sprawiedliwie sądzi,

 Po tym rozpoznaliśmy miłość, że On poświęcił dla nas swoją duszę; i my powinniśmy poświęcać duszę za braci.

 i od Jeszu Pomazańca, Świadka Wiernego, Pierworodnego umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych uchybień,

I śpiewali nową pieśó, mówiąc: Godzieneś jest wziąć księgi i otworzyć pieczęci ich, żeś był zabity i odkupiłeś nas Bogu przez krew swoję ze wszelkiego pokolenia i języka, i ludu, i narodu:

Bo co niemożnego było zakonowi, w czem on był słaby dla ciała, Bóg posławszy Syna swego w podobieóstwie grzesznego ciała i dla grzechu, potępił grzech w ciele,

Wyczyścież tedy stary kwas, abyście byli nowem zaczynieniem, jako przaśnymi jesteście; albowiem Baranek nasz wielkanocny za nas ofiarowany jest, Chrystus.

A tak potrzeba było, aby kształty onych rzeczy, które są na niebie, temi rzeczami były oczyszczone, a same rzeczy niebieskie lepszemi ofiarami, niżeli te.

Lecz ten jednę ofiarę ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi na prawicy Bożej,

I zawoniał Pan wonności wdzięcznej, i rzekł Pan w sercu swem: Nie będę więcej przeklinał ziemi dla człowieka: albowiem myśl serca człowieczego zła jest od młodości jego, nie zatracę więcej wszystkiego co żyje, jakom teraz uczynił.

A wnętrzności jego, i nogi jego, opłucze wodą, i zapali kapłan to wszystko na ołtarzu; całopalenie jest ofiary ognistej ku wdzięcznej wonności Panu.

A wnętrzności i nogi opłucze wodą; i będzie ofiarował kapłan to wszystko, i zapali to na ołtarzu. Całopalenie jest ofiary ognistej ku wdzięcznej wonności Panu.

I rozedrze mu skrzydła jego, a wszakże ich nie oderwie; i spali to kapłan na ołtarzu, na drwach, które są na ogniu; całopalenie jest ofiary ognistej ku wdzięcznej wonności Panu.

I zapali to kapłan na ołtarzu, pokarm to jest ofiary ognistej na wdzięczną wonność; bo wszystka tłustość jest Paóska.

Mam w nienawiści i odrzuciłem uroczyste święta wasze, ani się kocham w ofiarach zgromadzenia waszego.

Bośmy dobrą wonnością Chrystusową Bogu w tych, którzy zbawieni bywają i w tych, którzy giną;