Ponieważ gdy przybyliśmy do Macedonii, nie mieliśmy wytchnienia, ale byliśmy na wszelkie sposoby uciskani, na zewnątrz nas zwalczano, a wewnątrz czuliśmy niepokój. 

 Ale Bóg, który pociesza pokornych, pocieszył nas, przybyciem Tytusa. 

 Poprosiliśmy więc Tytusa, by to miłosierdzie u was rozpoczęte doprowadził do końca. 

 Chwała Bogu, który dał taką gorliwość o was do serca Tytusa, 

 Co do Tytusa, jest wspólnikiem moim, a dla was współpracownikiem, co do braci naszych są posłańcami zgromadzeń i chwałą Pomazańca,  

 Zachęciłem Tytusa i posłałem z nim innego brata do was. Czy w czymś oszukał was Tytus? Czy nie postępował w tym samym tchnieniu? Czy nie kroczył tymi samymi śladami? 

 Po upływie czternastu latach ponownie wstąpiłem do Jeruszalem z Barnabą, a także z Tytusem. 

 Nawet Tytus, który będąc Grekiem, towarzyszył mi, nie był nakłaniany, by się obrzezać. 

Albowiem Demas mię opuścił, umiłowawszy ten świat, i poszedł do Tesaloniki, Krescens do Galacyi, Tytus do Dalmacyi;

Tytusowi, własnemu synowi według spólnej wiary, łaska, miłosierdzie i pokój niech będzie od Boga Ojca, i Pana Jeszu Chrystusa, zbawiciela naszego.

A gdy się on rozruch uciszył, zwoławszy Paweł uczniów i z nimi się pożegnawszy, wyszedł stamtąd, aby szedł do Macedonii.

A przeszedłszy one strony i napomniawszy je szerokiemi słowy, przyszedł do Grecyi.