On uczynił nas kompetentnymi sługami nowej umowy, nie litery, ale tchnienia; ponieważ litera prowadzi do śmierci, a tchnienie prowadzi do życia.  

 Ale we wszystkim polecamy samych siebie, jako sług Boga, w wielkiej cierpliwości, w uciskach, w niedostatkach, w utrapieniach,

Bo któż jest, Paweł? Kto Apollos? jedno słudzy, przez którycheście uwierzyli, a to jako każdemu Pan dał.

 Tak niech nas ludzie postrzegają, jako sług pomazańcowych i zarządców tajemnic Bożych.

I posłaliśmy Tymoteusza, brata naszego i sługę Bożego, i pomocnika naszego w Ewangielii Chrystusowej, aby was utwierdził i napominał z strony wiary waszej.

To przekładając braciom, będziesz dobrym sługą Chrystusa Jeszu, wychowanym w słowach wiary i nauki dobrej, którejś naśladował.

 Myślę, że niczego mi nie brakuje w porównaniu z wielkimi apostołami. 

 Stałem się nierozsądny, wy mnie do tego skłoniliście, ponieważ to wy powinniście zabiegać o moją pozycję u was, ponieważ w żaden sposób nie pozostałem w tyle za tymi wielkimi apostołami, choć sam z siebie jestem nikim.  

 Przecież dowody mojego posłannictwa [apostolstwa] zostały przedstawione wam z wszelką starannością przez znaki, cuda i przejawy mocy. 

Lecz z łaski Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. 

W czem też pracuję, bojując według skutecznej mocy jego, która we mnie dzieło swoje potężnie sprawuje.

 Od Judejczyków dostałem pięć razy po czterdzieści uderzeń bez jednego. 

 Trzykrotnie byłem bity rózgami, raz byłem kamienowany; trzy razy rozbił się ze mną okręt, dzień i noc spędziłem w głębinach morskich. 

 Ale we wszystkim polecamy samych siebie, jako sług Boga, w wielkiej cierpliwości, w uciskach, w niedostatkach, w utrapieniach,

 w zadanych nam ciosach, podczas rozruchów, bezsennych nocy, w więzieniach, w trudach, w postach, 

Albowiem ja mu ukażę, jako wiele musi cierpieć dla imienia mego.

Albowiem ja mu ukażę, jako wiele musi cierpieć dla imienia mego.

Który wziąwszy takie rozkazanie, wsadził je do najgłębszego więzienia, a nogi ich zamknął w kłodę.

Tylko że Duch Święty po miastach świadczy, powiadając, że mię więzienie i uciski czekają.

Ten przyszedłszy do nas i wziąwszy pas Pawła, a związawszy sobie ręce i nogi, rzekł: To mówi Duch Święty: Męża, którego jest ten pas, tak zwiążą w Jeruzalemie Żydowie i podadzą go w ręce poganom.

A przy tem spodziewał się, że mu Paweł miał dać pieniądze, żeby go wypuścił; dlatego też tem częściej go wzywając do siebie, rozmawiał z nim.

A po wyjściu dwóch lat miał po sobie Feliks namiestnika, Porcyjusa Festa; a chcąc sobie Feliks łaskę zjednać u Żydów, zostawił Pawła w więzieniu.

A gdy tam niemało dni zamieszkali, Festus przełożył królowi sprawę Pawłową, mówiąc: Mąż niektóry zostawiony jest od Feliksa w więzieniu.

A gdy skazano, żebyśmy płynęli do Włoch, oddano i Pawła, i niektóre inne więźnie setnikowi, imieniem Julijuszowi, roty Augustowej.

A gdyśmy przyszli do Rzymu, setnik oddał więźnie hetmanowi wojska; ale Pawłowi dopuszczono, mieszkać osobno z żołnierzem, który go strzegł.

I mieszkał Paweł przez całe dwa lata w najemnej gospodzie swojej, i przyjmował wszystkich, którzy przychodzili do niego;

Dlatego ja Paweł jestem więźniem Chrystusa Jeszu za was pogan;

Proszę was tedy ja więzieó w Panu, abyście chodzili tak, jako przystoi na powołanie, którem jesteście powołani;

Dla której poselstwo sprawuję w łaócuchu, abym w nim bezpiecznie mówił, jako mi mówić potrzeba.

Tak iż związki moje dla Chrystusa rozgłoszone są po wszystkim pałacu cesarskim i u wszystkich inszych.

Przetoż nie wstydź się za świadectwo Pana naszego, ani za mię, więźnia jego, ale cierp złe z Ewangieliją według mocy Bożej.

Niech da Pan miłosierdzie swoje Onezyforowemu domowi, iż mię często ochłodził i za łaócuch mój się nie wstydził;

W której cierpię złe, jakoby złoczyóca, aż do związek; aleć słowo Boże nie jest związane.

Jednak dla miłości raczej proszę, takowym będąc, to jest Paweł stary, a teraz i więzieó Jeszu Chrystusa.

Albowiemeście i z więzienia mego ze mną utrapieni byli i rozchwycenie majętności waszych przyjęliście z radością, wiedząc, że macie w sobie lepszą majętność w niebie, i trwającą.

Owszem i sami w sobie mieliśmy wyrok śmierci, abyśmy nie ufali sami w sobie, ale w Bogu, który wzbudza umarłych;

Który z tak wielkiej śmierci wyrwał nas i jeszcze wyrywa, w którym nadzieję mamy, iż i napotem wyrwie;

 Ponieważ dopóki żyjemy, ciągle na śmierć jesteśmy skazywani z powodu Jeszu, po to, by też życie Jeszu było ujawnione w śmiertelnym ciele naszym.

 Jak nieznani a jednak znani, jak umierający a jednak żyjący, jak karani, ale nie zabici, 

A nadeszli z Antyjochyi i z Ikonii Żydowie, którzy namówiwszy lud i ukamionowawszy Pawła, wywlekli za miasto, mniemając żeby umarł.

Przecz i my niebezpieczeóstwa podejmujemy każdej godziny?

Jeźliżem się obyczajem ludzkim z bestyjami w Efezie potykał, cóż mam za pożytek, jeźli umarli nie bywają wzbudzeni? Jedzmy i pijmy; boć jutro pomrzemy.

Ale choćbym ofiarowany był dla ofiary i usługi wiary waszej, weselę się i spółweselę się ze wszystkimi wami;

Który się teraz raduję w doległościach moich dla was i dopełniam ostatków ucisków Chrystusowych na ciele mojem za ciało jego, które jest kościół.