Azaż nie wiecie, iż ciało wasze jest kościołem Ducha Świętego, który w was jest, którego macie od Boga? a nie jesteście sami swoi;

 Chcę natomiast, abyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Pomazaniec, a głową żony mąż, a głową Pomazańca Bóg.

 Wy jesteście Ciałem Pomazańca, a pojedynczo Jego członkami.

 podobnie wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Pomazańcu, ale pojedynczo jesteśmy nawzajem dla siebie członkami.

Wszystko poddał pod nogi Jego i ustanowił Go głową nad całym zgromadzeniem powołanych,

które jest Jego ciałem, Pełnią, wszystko we wszystkim napełniając.

 aby wyposażyć czystych do dzieła posługi, do budowania ciała pomazańcowego,

Ale szczerymi będąc w miłości, rośnijmy w onego we wszystkiem, który jest głową, to jest w Chrystusa,

Z którego wszystko ciało przystojnie złożone i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku, według miary jego, wzrost ciału należący bierze ku budowaniu samego siebie w miłości.

ponieważ mężczyzna jest głową kobiety, tak samo jak Pomazaniec jest Głową społeczności — On jest Zbawicielem ciała;

 Przecież jesteśmy członkami Jego ciała.

A nie trzymając się głowy Chrystusa, z którego wszystko ciało przez stawy i związania posiłek biorąc i wespół spojone będąc, rośnie wzrostem Bożym.

A on rzekł: Nie daj Boże, abym to uczynić miał! mąż, w którego ręku znaleziony jest kubek, ten będzie niewolnikiem moim; a wy jedźcie w pokoju do ojca waszego.

Przyjdzie, a potraci one winiarze, a winnicę odda innym. Co oni usłyszawszy, rzekli: Nie daj tego Boże!

Bo cóż na tem, jeźli niektórzy nie uwierzyli? Azaż niedowiarstwo ich niszczy wiarę Bożą?

Nie daj tego Boże! I owszem niech Bóg będzie prawdziwy, a wszelki człowiek kłamcą, jako napisano: A abyś był usprawiedliwiony w mowach twoich, a żebyś zwyciężył, gdybyś sądził.

Nie daj tego Boże! albowiem jakożby Bóg sądził świat?

To tedy zakon niszczymy przez wiarę? Nie daj tego Boże! i owszem zakon stanowimy.

W żadnym razie! Jakim sposobem my, którzy umarliśmy dla grzechu, mamy nadal w nim żyć?

Cóż tedy? Będziemyż grzeszyli, żeśmy nie pod zakonem, ale pod łaską? Nie daj tego Boże!

Cóż tedy rzeczemy? Iż zakon jest grzechem? Nie daj tego Boże! I owszemem grzechu nie poznał, tylko przez zakon; bo i o pożądliwości bym był nie wiedział, by był zakon nie rzekł: Nie będziesz pożądał.

To tedy dobre stałoż mi się śmiercią? Nie daj tego Boże! I owszem grzech, aby się pokazał być grzechem, sprawił mi śmierć przez dobre, żeby się stał nader grzeszącym on grzech przez ono przykazanie.

A jeźli my szukając, abyśmy byli usprawiedliwieni w Chrystusie, znajdujemy się też grzesznikami, tedyć Chrystus jest sługą grzechu? Nie daj tego Boże!

 Więc prawo przeciwko obietnicom Bożym? Nie może być! Jeśli bowiem zostałoby dane prawo, które by mogło ożywiać, istotnie dzięki prawu byłoby usprawiedliwienie.

Ale ja, nie daj Boże, abym się miał chlubić, tylko w krzyżu Pana naszego Jeszu Chrystusa, przez którego mi jest świat ukrzyżowany, a ja światu.