Serce każdego uznaje gorzkość duszy swojej, a do wesela jego nie przymięsza się obcy.

 Myśli człowieka są jak woda w głębokiej studni, ale człowiek rozsądny znajdzie sposób by je wydobyć.

Dusza ludzka jest pochodnią Paóską, która doświadcza wszystkich skrytości wnętrznych.

Najzdradliwsze jest serce nadewszystko i najprzewrotniejsze, któż je pozna?

Ale nam to Bóg objawił przez Ducha swojego; albowiem duch wszystkiego się bada, i głębokości Bożych.

O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!

Bo któż poznał umysł Paóski? albo kto był rajcą jego?