Przetoż niech będzie wiadomo królowi, Ze będzieli to miasto pobudowane, i mury jego z gruntu wywiedzione, tedy cła, czynszów, i dani dorocznej nie będą dawać, a tak dochodom królewskim ujma się stanie.

Nadto królowie możni bywali w Jeruzalemie, którzy panowali nad wszystkiem, co jest za rzeką, którym cła, czynsze, i dani doroczne dawano.

Odemnie też wyszedł wyrok o tem, cobyście mieli czynić z starszymi tych Żydów przy budowaniu tego domu Bożego; to jest, aby z majętności królewskich, z dochodów, które są za rzeką, dawano bez omieszkania nakład mężom tym, aby nie przestawali.

Inni zaś mówili: Napożyczaliśmy pieniędzy, żebyśmy dali podatek królowi, zastawiwszy role nasze i winnice nasze.

Gdy przebywali w Kafarnaum, podeszli do Piotra poborcy podatku i spytali: Czy wasz nauczyciel nie płaci dwóch drachm?

Gdy powiedział, że od obcych. Jeszu podsumował: A zatem synowie są wolni od podatku.

Powiedz nam więc, jak Ci się wydaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy też nie?

Pokażcie mi monetę podatkową. Oni zaś podali Mu denara.

Odpowiedzieli: Cezara. Wówczas powiedział: Oddajcie więc, co należy do Cezara — Cezarowi, a co Boże — Bogu.

Przyszli więc i mówią do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i nie zważasz na czyjąś opinię i nie usiłujesz robić dobrego wrażenia na innych, ale naprawdę nauczasz drogi Bożej. Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?

Przynieśli, a On ich spytał: Czyj to wizerunek i napis? A oni Mu odpowiedzieli: Cezara.

I pytali go, mówiąc: Nauczycielu! wiemy, że dobrze mówisz i uczysz, ani przyjmujesz osób; ale drogi Bożej w prawdzie uczysz.

Ale on obaczywszy chytrość ich, rzekł do nich: Czemuż mię kusicie?

Zatem on im rzekł: Oddawajcież tedy, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co jest Bożego, Bogu.

I poczęli naó skarżyć, mówiąc: Tegośmy znaleźli, że odwraca lud i zakazuje dani dawać cesarzowi, powiadając: Że on jest Chrystusem królem.

Jeźli kto napomina, w napominaniu; kto rozdaje, w szczerości; kto przełożony jest, w pilności; kto czyni miłosierdzie, niech czyni z ochotą.

I stało się nazajutrz, że usiadł Mojżesz, aby sądził lud, i stał lud przed Mojżeszem od poranku aż do wieczora.

Tedy Mojżesz odpowiedział świekrowi swemu: Iż przychodzi lud do mnie, aby się radził Boga.

Zatem rzekł świekier Mojżesza do niego: Nie dobra rzecz, którą ty czynisz.

Przetoż usłuchaj teraz głosu mego, poradzęć, a będzie Bóg z tobą; stój ty za lud przed Bogiem, a odnoś sprawy do Boga;

Ty też upatrz ze wszystkiego ludu męże stateczne, bojące się Boga, męże prawdomówne, którzy by nienawidzili łakomstwa, a postanów z nich przełożone, tysiączniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.

To jeźli uczynisz, a rozkażeć Bóg, ostoisz się, i ten wszystek lud na miejsca swoje wracać się będzie w pokoju.

I wybrał Mojżesz męże stateczne ze wszystkiego Izraela, i postanowił je przełożonymi nad ludem, tysiączniki, setniki, pięćdziesiątniki i dziesiątniki.

Zatem puścił od siebie Mojżesz świekra swego, który odszedł do ziemi swej.

I rzekłem do was na on czas, mówiąc: Nie mogę sam nosić was.

Pan, Bóg ojców waszych, niech rozmnoży was nad to, jakoście teraz, tysiąc kroć więcej; i niech was błogosławi, jako wam obiecał.

Obierzcie z siebie męże mądre i umiejętne a doświadczone w pokoleniach waszych, a postanowię je przełożonymi nad wami.

I obrałem przedniejsze z pokoleó waszych, męże mądre, i doświadczone, i postanowiłem je przełożonymi nad wami: tysiączniki, i setniki, i pięćdziesiątniki, i dziesiątniki, i rządce w pokoleniach waszych.

Nie miejcie względu na osoby przy sądzie; tak małego jako wielkiego wysłuchywajcie; nie bójcie się nikogo, albowiem sąd Boży jest; a jeźliby co przytrudniejszem było na was, odniesiecie do mnie, a ja tego przesłucham.

A chodząc na każdy rok, obchodził Betel, i Gilgal, i Masfa, sądząc Izraela po onych wszystkich miejscach.

Potem się wracał do Ramaty; bo tam był dom jego, i tam sądził Izraela; tamże też zbudował ołtarz Panu.

Przyciągnął tedy Syryjczyk z Damaszku na pomoc Hadadezerowi, królowi Soby, i poraził Dawid Syryjczyków dwadzieścia i dwa tysiące mężów.

A tak królował Dawid nad wszystkim Izraelem, czyniąc sąd i sprawiedliwość wszystkiemu ludowi swemu.

Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

Błogosławieóstwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.