Zaczęli Go wyśmiewać. On wyrzucił wszystkich, wziął z sobą ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie leżało dziecko.

Jeszu zaś, gdy zobaczył, że zbiega się tłum, skarcił tchnienie nieczyste, mówiąc mu: Nieme i głuche tchnienie! Ja ci rozkazuję: Wyjdź z niego i nigdy już do niego nie wracaj. 

On natomiast, ujął ją za rękę i głośno powiedział: Dziewczynko, wstań!

A klęknąwszy na kolana, zawołał głosem wielkim: Panie! nie poczytaj im tego za grzech! A to rzekłszy, zasnął.

A to powiedziawszy, klęknął na kolana swoje i modlił się z nimi wszystkimi.

A gdyśmy przemieszkali one dni, wyszedłszy, poszliśmy, a wszyscy nas prowadzili z żonami i z dziatkami aż za miasto, a klęknąwszy na kolana na brzegu, modliliśmy się.

I rzekł do niej: Daj mi syna twego; i wziąwszy go z łona jej, wniósł go na salę, na której mieszkał, i położył go na łożu swojem.

 Rozciągał się nad dzieckiem trzy razy [LXX: chuchał]. Wzywał Pana, mówiąc: Panie Bożę błagam, zawróć duszę dziecka do ciała.

Tedy wziął Elijasz dziecię, i zniósł je z sali do domu, a oddał go matce jego, i rzekł Elijasz: Wej, syn twój żyje.

Tedy wszedł Elizeusz do domu, a oto dziecię umarłe leżało na łóżku jego.

Potem wstąpiwszy na łoże, położył się na dzieciątko, przyłożywszy usta swe do ust jego, a oczy swe do oczów jego, i ręce swe do rąk jego, i rozpostarł się na niem, tak iż się zagrzało ciało dziecięce.

Tedy zawołał Giezego, i rzekł: Zawołaj tej Sunamitki. I zawołał jej, i przyszła do niego, i rzekł: Weźmij syna twego,

Gdy wyrzucono tłum, wszedł, wziął ją za rękę i dziewczynka wstała.

 Wziął dziewczynkę za rękę, powiedział do niej: Talita kumi! Co można przetłumaczyć: Dziewczynko, do ciebie mówię, wstań!

Dziewczynka natychmiast wstała i zaczęła chodzić, miała bowiem dwanaście lat, a obecni wpadli w podziw i zachwyt.

A to rzekłszy, zawołał głosem wielkim: Łazarzu! wynijdź sam!

I wyszedł ten, który był umarł, mając związane ręce i nogi chustkami, a twarz jego była chustką obwiązana. Rzekł im Jeszu: Rozwiążcie go, a niechaj odejdzie.