Rozciągał się nad dzieckiem trzy razy [LXX: chuchał]. Wzywał Pana, mówiąc: Panie Bożę błagam, zawróć duszę dziecka do ciała.

 Usłyszał Pan błaganie Elja i zawrócił duszę dziecka do ciała, wskutek czego chłopiec ożył.

Potem wstąpiwszy na łoże, położył się na dzieciątko, przyłożywszy usta swe do ust jego, a oczy swe do oczów jego, i ręce swe do rąk jego, i rozpostarł się na niem, tak iż się zagrzało ciało dziecięce.

A odwróciwszy się od niego, przechadzał się po domu tam i sam; potem wstąpił, a położył się na niem. Tedy kichało dziecię aż do siódmego razu, i otworzyło dziecię oczy swoje.

Powiedział: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, ale śpi. I zaczęli Go wyśmiewać.

Wszedł i powiedział do obecnych: Dlaczego robicie tyle hałasu i płaczecie? Dziecko nie umarło, lecz śpi.

Którą ujrzawszy Pan użalił się jej, i rzekł jej: Nie płacz!

To powiedział, a następnie rzekł do nich: „Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić”.

Powiedział jej Jeszu: Azażem ci nie rzekł, iż jeźli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą?