A iż Lidda była blisko Joppy, uczniowie usłyszawszy, że tam jest Piotr, posłali do niego dwóch mężów, prosząc go, aby się nie lenił przyjść do nich.

Właśnie wnoszono pewnego mężczyznę, który nie chodził od urodzenia. Codziennie umieszczano go przy bramie wejściowej do świątyni, zwanej Piękną, aby prosił o wsparcie finansowe tych, którzy wchodzili do świątyni.

Piotr i Jan, przyglądając mu się uważnie, powiedzieli: "Przyjrzyj się nam".

Piotr powiedział: Srebra i złota nie mam, ale co mam, to tobie daję: w imieniu Jeszu Pomazańca z Nazaretu WSTAŃ i CHODŹ.

Nagle zerwał się, stanął na nogi i zaczął chodzić. Wszedł też z nimi do świątyni, chodząc i podskakując, wychwalał Boga.

Rozpoznali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, by prosić o wsparcie finansowe, i ogarnęło ich zdumienie oraz zachwyt z powodu tego, co go spotkało.

Którzy tam przyszedłszy, modlili się za nimi, aby przyjęli Ducha Świętego.

Tedy na nie wkładali ręce, a oni przyjmowali Ducha Świętego.

Mówiąc: Dajcie i mnie tę moc, aby ten, na któregokolwiek bym ręce włożył, wziął Ducha Świętego.

Nie masz w tej rzeczy cząstki, ani losu, gdy serce twoje nie jest proste przed obliczem Bożem.

Albowiem cię widzę być w gorzkości żółci i w związce nieprawości.

A tak oni oświadczywszy i opowiedziawszy słowo Paóskie, wrócili się do Jeruzalemu i w wielu miasteczkach Samarytaóskich Ewangieliję opowiadali.

Tamże znalazł człowieka niektórego, imieniem Eneasz, od ośmiu lat na łożu leżącego, który był powietrzem ruszony.

A widzieli go wszyscy, którzy mieszkali w Liddzie i w Saronie, którzy się nawrócili do Pana.

I stało się w one dni, że rozniemógłszy się, umarła; którą omywszy, położyli na sali.

Tedy wstawszy Piotr, szedł z nimi; a gdy przyszedł, wprowadzili go na salę i obstąpiły go wszystkie wdowy, płacząc i ukazując suknie i płaszcze, które im Dorka robiła, póki była z nimi.

A on podawszy jej rękę, podniósł ją, a zawoławszy świętych i wdów, stawił ją żywą.

I stało się, że przez wiele dni został Piotr w Joppie u niejakiego Szymona, garbarza.

 Odczuwał głód i chciał coś zjeść. Kiedy przygotowywano mu posiłek, wpadł w uniesienie.

W którem były wszelkie ziemskie czworonogie zwierzęta i bestyje, i gadziny i ptastwo niebieskie.

A Piotr rzekł: Żadną miarą, Panie! gdyżem nigdy nie jadł nic pospolitego albo nieczystego.

A to się stało po trzykroć. I wzięte jest zasię ono naczynie do nieba.

A zawoławszy, wywiadywali się, jeźliby tam Szymon, którego zowią Piotrem, gospodę miał.

Przetoż wstawszy, zstąp, a idź z nimi, nic nie wątpiąc, bomci ja je posłał.

A oni rzekli: Kornelijusz setnik, mąż sprawiedliwy i bojący się Boga i mający dobre świadectwo od wszystkiego narodu żydowskiego, w widzeniu jest od Anioła świętego napomniony, aby cię wezwał w dom swój i słuchał słów od ciebie.

A nazajutrz weszli do Cezaryi. A Kornelijusz czekał ich, wezwawszy powinowatych swoich i bliskich przyjaciół.

Ale go Piotr podniósł, mówiąc: Wstaó! i jamci też jest człowiek.

I rzekł do nich: Wy wiecie, że się nie godzi mężowi Żydowinowi przyłączać albo schadzać z cudzoziemcem; lecz mnie Bóg ukazał, żebym żadnego człowieka nie nazywał pospolitym albo nieczystym.

A Kornelijusz rzekł: Od czwartego dnia aż do tej godziny pościłem, a o dziewiątej godzinie modliłem się w domu moim, a oto mąż niektóry stanął przede mną w odzieniu jasnem,

Przetoż poślij do Joppy, a przyzwij Szymona, którego nazywają Piotrem; ten ma gospodę w domu Szymona, garbarza, nad morzem, który przyszedłszy, mówić z tobą będzie.

A Bóg, który zna serca, wydał im świadectwo, dawszy im Ducha Świętego, jako i nam.

Przetoż teraz, przecz kusicie Boga, kładąc jarzmo na szyję uczniów, którego ani ojcowie nasi, ani myśmy znosić nie mogli?

 I powiedział do nich: "Chodźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi!"

Gdy poszedł nieco dalej, zobaczył innych dwóch braci, Jakowa, syna Zebedeusza, i jego brata Jana, którzy wraz ze swoim ojcem Zebedeuszem naprawiali w łodzi swoje sieci. Ich także powołał.

Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz,

Jakowa, syna Zebedeusza, i Jana, brata jego — nazwał ich Boanerges, co znaczy Synowie Gromu —

Szymona, którego też nazwał Piotrem, i Andrzeja brata jego, Jakóba, i Jana, Filipa, i Bartłomieja;

Judasza, brata Jakóbowego, i Judasza Iszkarjotę, który potem był zdrajcą.

Ten najpierw znalazł Szymona, brata swego własnego, i rzekł mu: Znaleźliśmy Mesyjasza, co się wykłada Chrystus.

Przetoż na tego skinął Szymon Piotr, aby się wypytał, który by to był, o którym mówił.

Rzekł mu niektóry z sług kapłana najwyższego, powinowaty onego, któremu był Piotr uciął ucho: Izażem ja ciebie nie widział w ogrodzie z nimi?

Rzekł mu zasię po wtóre: Szymonie Jonaszowy! miłujesz mię? Rzekł mu: Tak jest, Panie! ty wiesz, że cię miłuję. Rzekł mu: Paśże owce moje.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam tobie: Gdyś był młodszym, opasywałeś się i chodziłeś, kędyś chciał; lecz gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce twoje, a inny cię opasze i poprowadzi, gdzie byś nie chciał.

A Piotr obróciwszy się, ujrzał onego ucznia, którego miłował Jeszu, pozad idącego, który się też był położył przy wieczerzy na piersiach jego, i rzekł był: Panie! któryż jest ten, co cię wyda?

Rzekł mu Jeszu: Jeźlibym chciał, żeby on został, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za mną.

Tenci jest on uczeó, który świadczy o tem, i to napisał; a wiemy, że prawdziwe jest świadectwo jego.

a Ten, który jest Życiem, stał się widoczny a my, którzy widzieliśmy to, dajemy o tym świadectwo i informujemy was, że źródło Życia eonowego, które było u Ojca, ujawniło się nam.

 Piszemy też wam o tym, by nasza radość była pełna.

Dla prawdy, która zostaje w nas i z nami będzie po eon

Ucieszyłem się bardzo, że wśród twoich dzieci odkryłem postępujące w prawdzie, zgodnie z nakazem, który otrzymaliśmy od Ojca.

A ten nakaz miłości jest po to, żebyśmy postępowali według Jego poleceń, które znacie od początku, żebyście w nim trwali idąc przez życie.

Obserwujcie samych siebie, żebyście nie stracili tego, nad czym pracowaliśmy, ale żebyście otrzymali pełną zapłatę.

Jeśli ktoś przychodzi do was i tej nauki nie przynosi, nie wpuszczajcie go do domu, nawet "dzień dobry" mu nie mówcie.

Wiele mam wam do napisania, ale nie chcę tego robić na piśmie, mam nadzieję przybyć do was i osobiści z wami porozmawiać, żeby dopełniła się nasza radość.

Umiłowany, modlę się, żeby we wszystkim dobrze ci się powodziło i żebyś był zdrów tak, jak dobrze powodzi się twojej duszy.

Nie mam większej radości od tej, gdy słyszę, że moje dzieci zgodnie z prawdą postępują.

którzy potwierdzili twoją miłość przed zgromadzeniem powołanych. Dobrze postąpisz, zaopatrując ich w dalszą podróż zgodnie z wolą Boga.

My więc powinniśmy takich przyjmować, żebyśmy mogli w ten sposób stać się współpracownikami w głoszeniu prawdy.

Dlatego, jeśli przyjdę, przypomnę jego postępowanie, którego się dopuszcza, obgadując nas niegodziwymi słowami, jakby mu tego było za mało, nie tylko nie przyjmuje braci, ale także zabrania tym, którzy chcą to czynić, i wyrzuca ich ze zgromadzenia.

Demetriuszowi, wszyscy wydali dobrą opinię, co jest zgodne z prawdą. My również ją potwierdzamy, a wiesz, że nasza opinia zasługuje na zaufanie.

ponieważ mam nadzieję w krótkim czasie cię odwiedzić i wówczas porozmawiamy.

Który świadectwo wydał słowu Bożemu i świadectwu Jeszu Chrystusa, i cokolwiek widział.

A Filip był z Betsaidy, z miasta Andrzejowego i Piotrowego.

I rzekł mu Natanael: Możesz z Nazaretu być co dobrego? Rzekł mu Filip: Pójdź, a oglądaj!

(Ale to mówił, kusząc go; bo on wiedział, co miał czynić.)

Potem rzekł Tomaszowi: Włóż sam palec twój, a oglądaj ręce moje i ściągnij rękę twoję, i włóż ją w bok mój, a nie bądź niewiernym, ale wiernym.

Rzekł mu Jeszu: Żeś mię ujrzał, Tomaszu, uwierzyłeś; błogosławieni którzy nie widzieli, a uwierzyli.

I opuścił wszystko, a wstawszy, szedł za nim.