Odpowiedzieli tedy Żydowie i rzekli mu: Izali my nie dobrze mówimy, żeś ty jest Samarytanin i dyjabelstwo masz?

Tedy mu rzekli Żydowie: Terażeśmy poznali, że dyjabelstwo masz, Abraham umarł i prorocy, a ty powiadasz: Jeźli kto słowa moje zachowywać będzie, śmierci nie skosztuje na wieki;

I mówiło ich wiele z nich: Dyjabelstwo ma i szaleje; czemuż go słuchacie?

Wystarczy uczniowi, by się stał jak jego nauczyciel, a słudze jak jego pan. Jeśli pana domu nazwali Belzebubem, tym bardziej jego domowników!

Skąd to porównanie? Ponieważ przyszedł Jan, który nie je i nie pije, więc mówią: Ma demona.

Przyszedł też Syn Człowieczy, je i pije, więc mówią: Oto człowiek żarłoczny i nadużywający wina, przyjaciel celników i tych, którzy uchybiają. Ale mądrość jest usprawiedliwiona niezależnie od sposobu postępowania.

Gdy faryzeusze to usłyszeli, ogłosili: On wygania demony przez Belzebula, który jest naczelnym demonów.

 Gdy to usłyszeli Jego bliscy, wyszli pochwycić Go. Ponieważ mówili, że stracił rozum.

Znawcy Pism, którzy przybyli z Jeruszalem, przekonywali, że ma Belzebula i że wypędza demony za sprawą władcy demonów.

Ponieważ rozpowiadali, że Ma tchnienie nieczyste. 

To gdy on ku obronie swojej powiedział, rzekł Festus głosem wielkim: Szalejesz Pawle! wielka nauka przywodzi cię do szaleóstwa.