Powiedział jej Jeszu: Azażem ci nie rzekł, iż jeźli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą?

Tedy rzekł do niej Elijasz: Nie bój się. Idź, uczyó jakoś rzekła: wszakże uczyó mi z tego pierwej podpłomyk mały, i przynieś mi; potem też sobie i synowi swemu uczynisz.

I poszła, a uczyniła podług słowa Elijaszowego, i jadła ona i on, i wszystka czeladź jej, aż się wypełniły te dni.

Powiedział Jeszu Setnikowi: Idź! Zgodnie z twoją wiarą już się staje. I od razu został uzdrowiony jego sługa.

Wówczas jej odpowiedział: Ponieważ to powiedziałaś, możesz odejść, gdyż demon już wyszedł z twojej córki.

Gdy wróciła do domu, znalazła dziecko leżące na łóżku, a demona już nie było.

Jeszu odpowiedział: Co się tyczy tego: Jeśli coś możesz, to: Wszystko jest możliwe dla wierzącego.

Ojciec chłopca natychmiast zawołał: Wierzę, pomóż mojemu niedowiarstwu!

Które on ujrzawszy, rzekł im: Szedłszy okażcie się kapłanom. I stało się, gdy szli, że oczyszczeni są.

 Słuchał on przemówienia Pawła, który przyglądając mu się uważnie, dostrzegł wiarę potrzebną do zbawienia.

 Zawołał głośno: "Stań prosto na nogach!" A on zerwał się i zaczął chodzić.

O obietnicy tedy Bożej nie wątpił z niedowiarstwa; ale się umocnił wiarą i dał chwałę Bogu,

Będąc też tego pewien, że cokolwiek on obiecał, mocen jest i uczynić.

Uważając to, iż Bóg może i od umarłych wzbudzić; skąd go też w podobieóstwie zmartwychwstania przyjął.