Wtem mąż przyszedł z Baalsalisa, a przyniósł mężowi Bożemu chleby, z pierwocin zbóż, dwadzieścia chlebów jęczmiennych, i kłosów pełnych świeżych nie wykruszonych, i rzekł: Daj ludowi, aby jedli.

Ale odpowiedział sługa jego: Cóż to mam dać przed sto mężów? I rzekł: Daj ludowi, aby jedli; albowiem tak mówi Pan: Będą jedli, i zbędzie.

Jeszu odpowiedział: Nie muszą odchodzić, dajcie im coś do jedzenia.

Odpowiedzieli: Nic nie mamy, tylko pięć chlebów i dwie ryby.

On im odpowiedział: Wy im dajcie jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy odejść i kupić chlebów za dwieście denarów i dać im zjeść?

Zapytał ich: Ile macie chlebów? Idźcie i zobaczcie. A gdy to sprawdzili, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby.

Tedy podniósł Jeszu oczy i ujrzawszy, iż wielki lud idzie do niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, aby ci jedli?

Odpowiedział mu Filip: Za dwieście groszy chleba nie dosyć im będzie, choćby każdy z nich mało co wziął.

Jest tu jedno pacholę, co ma pięcioro chleba jęczmiennego i dwie rybki; ale cóż to jest na tak wielu?

I rzekł Mojżesz: Sześć kroć sto tysięcy pieszych jest ludu, między którym ja mieszkam, a tyś powiedział: Dam im mięsa, że będą jeść cały miesiąc.

I rzekł Pan do Mojżesza: Azaż ręka Paóska jest skurczona? teraz ujrzysz, jeśli się wypełni słowo moje, czyli nie.

Nie jeden udziela szczodrze, a wżdy mu przybywa; a drugi skąpi więcej niż trzeba, a wżdy ubożeje.

Człowiek szczodrobliwy bywa bogatszy; a kto nasyca, sam też będzie nasycony.