Gdy weszli do domu, zobaczyli dziecko z Jego matką Mariam. Upadli i oddali Mu pokłon. Pokazali swoje skarby i podarowali Mu: złoto, kadzidło i mirrę.

Ale Maryja, gdy tam przyszła, gdzie był Jeszu, ujrzawszy go, przypadła do nóg jego i rzekła: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój.

I stało się, gdy wchodził Piotr, zabieżawszy mu Kornelijusz, przypadł do nóg jego i pokłonił się.

Ale go Piotr podniósł, mówiąc: Wstaó! i jamci też jest człowiek.

A gdym go ujrzał, upadłem do nóg jego jako martwy. I włożył prawą rękę swoję na mię, mówiąc mi: Nie bój się! Jam jest on pierwszy i ostatni,

A ja Jan widziałem i słyszałem te rzeczy. A gdym słyszał i widział, upadłem, abym się pokłonił przed nogami Anioła onego, który mi to pokazywał.

Ale mi on rzekł: Patrz, abyś tego nie czynił; bom jest spółsługa twój i braci twoich proroków, i tych, co chowają słowa księgi tej; Bogu się kłaniaj.

I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a będziemy słuchać; a niech nie mówi do nas Bóg, byśmy snać nie pomarli.

 Powiedział Manoach do żony: Na pewno umrzemy, ponieważ widzieliśmy jednego z Elohim.

I rzekli mężowie z Betsemes: Któż się będzie mógł ostać przed obliczem Pana, Boga tego świętego? i do kogoż pójdzie od nas?

A tak uląkł się Dawid Pana dnia onego, i mówił: Jakoż wnijdzie do mnie skrzynia Paóska?

Przetoż rzekła do Elijasza: Cóż mnie i tobie, mężu Boży? przyszedłeś do mnie, abyś przywiódłszy na pamięć nieprawość moję, umorzył syna mego?

Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło i niby w zagadce; ale na on czas twarzą w twarz; teraz poznaję po części, ale na on czas poznam, jakom i poznany jest.

A oto jako podobieóstwo synów ludzkich dotknęło się warg moich; a otworzywszy usta swe mówiłem i rzekłem do stojącego przeciwko mnie: Panie mój! dla tego widzenia obróciły się na mię boleści moje, i nie miałem żadnej siły.

A jakoż będzie mógł taki sługa Pana mego rozmówić się z takim Panem moim? Gdyż od tegoż czasu nie została we mnie siła, ani tchnienie zostało we mnie.

Gdy uczniowie to usłyszeli, przerazili się i oddali pokłon twarzą do ziemi.

Otom ja lichy, cóż ci mam odpowiedzieć? Rękę moję włożę na usta moje.

Przedtem tylko ucho słyszało o tobie; ale teraz oko moje widzi cię.

Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i w popiele.

I rzekłem: Biada mnie! jużem zginął, przeto, żem człowiek splugawionych warg, a mieszkam w pośrodku ludu, który ma splugawione wargi; a iż króla, Pana zastępów, widziały oczy moje.

A setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach, ale tylko powiedz słowo, a będzie uzdrowiony ten chłopiec.