Ale mu odpowiedział Pan i rzekł: Obłudniku, azaż każdy z was w sabat nie odwiązuje wołu swego, albo osła swego od żłobu, a nie wiedzie, żeby go napoił?

Odpowiedział: Kim byłby człowiek, dla was, który mając jedną owcę, gdy mu ta w czasie jednego z szabatów w dół wpadnie, nie chwyci jej i nie wyciągnie? 

Jak myślicie? Gdyby jakiemuś człowiek, ze stu owiec jedna by zaginęła, to czy nie zostawi w górach dziewięćdziesięciu dziewięciu, by odszukać zabłąkanej?

Przetoż jesteś bez wymówki, o człowiecze! który osądzasz; bo w czem drugiego osądzasz, samego siebie osądzasz, ponieważ toż czynisz, który drugiego osądzasz.

Błądzę jako owca zgubiona, szukajże sługi twego; boć przykazaó twoich nie zapominam.

 Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy zboczył ze swojej drogi, a PAN wydał Go za przewrotność nas wszystkich. 

Lud mój jest jako trzoda owiec straconych, pasterze ich zawiedli ich w błąd, po górach rozegnali ich: z góry na pagórek chodziły, zapomniawszy legowiska swego.

Jako żyję Ja, mówi panujący Pan: Przeto, iż trzoda moje jest na łup dana, a owce moje są na pożarcie wszelkiemu zwierzowi polnemu, będąc bez pasterza a iż nie szukają pasterze moi owiec moich, ale tylko pasterze samych siebie pasą, a owiec moich nie pasą;

Bo tak mówi panujący Pan: Oto Ja, Ja szukać będę owiec moich, i pytać się za niemi.

Jako się pyta pasterz o trzodę swoję, kiedy bywa w pośrodku owiec swoich rozproszonych: tak się Ja będę pytał za owcami mojemi, i wyrwę je ze wszystkich miejsc, kędy były rozproszone w dzieó obłoku i chmury;

Zgubionej szukać będę, a zapłoszoną przywiodę, i połamaną zawiążę, a słabą posilę; ale tłustą i mocną wytracę; bo je będę pasł w sądzie.

Ale wy owce moje, owce pastwiska mego, wyście lud mój, a Jam Bóg wasz, mówi panujący Pan.

Jak myślicie? Gdyby jakiemuś człowiek, ze stu owiec jedna by zaginęła, to czy nie zostawi w górach dziewięćdziesięciu dziewięciu, by odszukać zabłąkanej?

Jeśli zdoła ją odnaleźć, amen, zapewniam was, że się z niej bardziej cieszy niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które nie zbłądziły.

Jako mię zna Ojciec i ja znam Ojca, i duszę moję kładę za owce.

A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.

Ale wy nie wierzycie; bo nie jesteście z owiec moich, jakom wam powiedział.

A ja żywot wieczny daję im i nie zginą na wieki, ani ich żaden wydrze z ręki mojej.

Ponieważ byliście jak zabłąkane owce, lecz teraz nawróciliście się do Pasterza i doglądającego waszych dusz.