Tedy naradziwszy się Amazyjasz, król Judzki, posłał do Joaza, syna Joachaza, syna Jehu, króla Izraelskiego, mówiąc: Pójdź, a wejrzymy sobie w oczy.

Myśliłeś: Otom poraził Edomczyków; przetoż wyniosło cię serce twoje, abyś się tem chlubił. Siedźże tedy w domu twym; przecz się masz wdawać w to złe, abyś upadł, ty i Juda z tobą?

Wyciągnął tedy Joaz, król Izraelski, i wejrzeli sobie w oczy, on i Amazyjasz, król Judzki, w Betsemes, które jest w Judzie.

Bo sobie pobłaża w oczach swoich, aby wykonał nieprawość swoję aż do obmierzenia.

(Albowiem Jam Pan, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi Egipskiej;) otwórz usta twoje, a napełnięć je.

Ale lud mój nie usłuchał głosu mego, a Izrael nie przestał na mnie.

Ale tych, którzy się udawają krzyewemi drogami swemi, niech zapędzi Pan z tymi, którzy czynią nieprawość; lecz pokój niech będzie nad Izraelem.

Wówczas mówi: Wrócę do mojego domu, skąd wyszedłem, i gdy przychodzi, zastaje go niezamieszkanym, wymiecionym i przyozdobionym.

Wówczas idzie, zabiera z sobą siedem innych tchnień złośliwszych od siebie i, po wejściu, zamieszkuje tam; i końcowy stan tego człowieka staje się gorszy niż wcześniejszy. Tak też będzie z tym złym pokoleniem.

Którego niezbożnika przyjście jest podług skutku szataóskiego, ze wszelką mocą i znakami, i cudami kłamliwemi,

A przetoż pośle im Bóg skutek błędów, aby wierzyli kłamstwu,

A najwięcej tych, którzy za ciałem w pożądliwości plugastwa chodzą, a zwierzchnością pogardzają, śmieli i sobie się podobający, nie wzdrygają się bluźnić przełożeóstw.

Ale ci, jako bydło bezrozumne, które za przyrodzeniem idzie, sprawione na ułowienie i skazę, bluźniąc to, czego nie wiedzą, w tej skazie swojej zaginą.

Oczy mają pełne cudzołóstwa i bez przestania grzeszące, przyłudzając dusze niestateczne, mając serce wyćwiczone w łakomstwie, synowie przeklęstwa,

Ale miał karanie za swój występek, ponieważ jarzmu niema oślica poddana, człowieczym głosem przemówiwszy, zahamowała szaleóstwo proroka.

Albowiem nadętą próżność mówiąc, przyłudzają przez pożądliwość ciała i rozpusty tych, którzy byli prawdziwie uciekli od obcujących w błędzie,

 Podobnie też ci, którzy śnią, w rzeczywistości ciało kalają, Panowanie odrzucają, a Chwałom bluźnią.

 Ci zaś nie mając prawdziwej wiedzy potępiają to czego nie znają, a to, co znają z natury, jak nierozumne zwierzęta pojmują, co prowadzi ich do zepsucia.

 Oni są na waszych ucztach miłości, jak ukryte pod wodą skały, ucztują zuchwale i bez obaw, samych siebie pasą. Są jak obłoki, które nie dają deszczu, jak chmury porywane przez wiatry, jak drzewa, które o właściwej porze nie dają owocu, podwójnie martwe i wykorzenione,