Jeszu skarcił go słowami: Milcz i wyjdź z niego!

Zdziwili się wszyscy i zaczęli pytać jeden drugiego: Co to było? Jakaś nowa nauka, której towarzyszy władza! Nawet tchnieniom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne.

Krzyknął bardzo głośno: Co mi do Ciebie, Jeszu, Synu Boga Najwyższego? Zaprzysięgam Cię na Boga, żebyś mnie nie dręczył.

Ponieważ wcześniej rozkazał mu: Wyjdź, tchnienie nieczyste, z tego człowieka!

Ale Pan rzekł do szatana: Niech cię Pan zgromi, szatanie! niech cię, mówię, zgromi Pan, który obrał Jeruzalem. Izali ten nie jest jako głownia wyrwana z ognia?

Skarcił go Jeszu i demon wyszedł z niego. W tym momencie chłopiec został skutecznie terapeutowany.

I zgromił go Jeszu, mówiąc: Umilknij, a wynijdź z niego. Tedy dyjabeł porzuciwszy go w pośrodek, wyszedł z niego, nic mu nie zaszkodziwszy.

Ku temu wychodzili i dyjabli z wielu ich, wołając i mówiąc: Tyś jest on Chrystus, Syn Boży; ale on zgromiwszy je, nie dopuszczał im mówić; bo wiedzieli, iż on jest Chrystus.

A wtem, gdy on przychodził, rozdarł go dyjabeł i roztargał; ale Jeszu zgromił ducha nieczystego i uzdrowił młodzieóca, i oddał go ojcu jego.

 Michał naczelnik Posłów gdy z oszczercą  prowadził spór o ciało Mojżesza, nie ośmielił się wydać wyroku potępiającego, ale powiedział: Oby skarcił cię Pan.

Tedy się otworzą oczy ślepych, a uszy głuchych tworzone będą.

Tedy poskoczy chromy jako jeleó, a niemych język śpiewać będzie; albowiem wody na puszczy wynikną, a potoki na pustyniach.

Gdy oni wychodzili, przyprowadzono Mu niemego opętanego człowieka.

Po wypędzeniu demona niemy przemówił. A tłumy ogarnięte zdumieniem powtarzały: Nigdy czegoś takiego nie było w Iszraelu.

Wówczas  przyprowadzono człowieka, który z powodu demona był ślepy i głuchoniemy. Uzdrowił go tak, że głuchoniemy mówi i widzi.

Tedy wyganiał dyjabła, który był niemy. I stało się, gdy wyszedł on dyjabeł, przemówił niemy; i dziwował się lud.

Albowiem rozkazał onemu duchowi nieczystemu, aby wyszedł z onego człowieka: bo od wielu czasów porywał go; a chociaż go wiązano łaócuchami i w pętach strzeżono, jednak on porwawszy okowy, bywał od dyjabła na pustynię pędzony.

A to czyniła przez wiele dni; ale Paweł bolejąc nad tem i obróciwszy się, rzekł onemu duchowi: Rozkazuję ci w imieniu Jeszu Chrystusa, abyś wyszedł od niej. I wyszedł onejże godziny.