Tedy wyszedłszy Lot mówił do zięciów swoich, którzy mieli pojąć córki jego, i rzekł: Wstaócie, wynijdźcie z miejsca tego, bo skazi Pan to miasto; ale się zdało w oczach zięciów jego, jakoby żartował.

Co słysząc Sanballat Horonitczyk, i Tobijasz, sługa Ammonitczyk i Giesem Arabczyk, szydzili z nas, i lekce nas sobie poważyli mówiąc: Cóż to za rzecz, którą czynicie? albo się przeciw królowi buntujecie?

Pośmiewiskiem jestem przyjacielowi memu, który gdy woła do Boga, ozywa mu się; naśmiewiskiem jest sprawiedliwy i doskonały.

Alem ja robak, a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie, i wzgarda pospólstwa.

Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami; bośmy bardzo nasyceni wzgardą.

Bardzo jest nasycona dusza nasza pośmiewiskiem bezbożnych, i wzgardą pysznych.

A słuchali tego wszystkiego i Faryzeuszowie, którzy byli łakomi, i naśmiewali się z niego.

A usłyszawszy o zmartwychwstaniu jedni się naśmiewali, a drudzy mówili: Będziemy cię znowu o tem słuchać.

A gdy tam wszedł, zamknął drzwi przed onymi obydwoma, i modlił się Panu.

Nie dajcie psom tego, co święte, i nie rzućcie swoich pereł przed świnie, aby nie podeptały ich swoimi nogami, a następnie nie obróciły się i was nie poszarpały.

Powiedział: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, ale śpi. I zaczęli Go wyśmiewać.

Gdy wyrzucono tłum, wszedł, wziął ją za rękę i dziewczynka wstała.

I naśmiewali się z niego, wiedząc, że była martwa.

On natomiast, ujął ją za rękę i głośno powiedział: Dziewczynko, wstań!