Byłaliby dzieweczka panna poślubiona mężowi, a trafiłby ją kto w mieście, i obcowałby z nią;

Wyschła jako skorupa moc moja, a język mój przysechł do podniebienia mego; nawet w prochu śmierci położyłeś mię.

Albowiem psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.

 Prawda była taka, że nasze słabości On poniósł, dźwigał ból za nas, a nam się wydawało, że to Jego własne cierpienie, że Bóg się nim zajął.  

 Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy zboczył ze swojej drogi, a PAN wydał Go za przewrotność nas wszystkich. 

Z więzienia i z sądu wyjęty jest; przetoż rodzaj jego któż wypowie? Albowiem wycięty jest z ziemi żyjących, a zraniony dla przestępstwa ludu mojego;

Bóg on ojców naszych wzbudził Jeszu, któregoście wy zabili, zawiesiwszy na drzewie.

 Albowiem on tego, który nie znał uchybienia, za nas uchybieniem uczynił, abyśmy się my stali sprawiedliwością Bożą w nim.

 Pomazaniec nas wykupił z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem, jak napisano: "Przeklęty każdy wiszący na drzewie".

On nasze grzechy sam w swoim ciele poniósł na drzewo, żebyśmy będąc martwi dla uchybień, żyli dla sprawiedliwości. Sińcami Jego zostaliście uzdrowieni.

Zliczyłbym wszystkie kości moje; lecz oni na mię patrząc, przypatrują mi się.

A gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili Jego szaty, rzucając o nie los, 

i siedząc, pilnowali Go.

Tedy Jeszu rzekł: Ojcze! odpuść im: boć nie wiedzą, co czynią. A rozdzieliwszy szaty jego, los o nie miotali.

A gdy żołnierze Jeszu ukrzyżowali, wzięli szaty jego i uczynili cztery części, każdemu żołnierzowi część, i suknią; a była ta suknia nie szyta, ale od wierzchu wszystka dziana.

Tedy rzekli jedni do drugich: Nie krajmy jej, ale o nię rzućmy losy, czyja ma być; aby się Pismo wypełniło, które mówi: Podzielili między się szaty moje, a o odzienie moje los miotali. To tedy uczynili żołnierze.