Z tego powodu Jeszu powiedział do figowca: Niech już nikt z ciebie nie zje owocu. Słyszeli to Jego uczniowie.

Ze spodku korzeó jego uschnie, a z wierzchu będzie obcięta GałąË™ jego.

Pamiątka jego zginie z ziemi, a imienia jego nie wspomną po ulicach.

Iż chwała niepobożnych krótka jest, a wesele obłudnika na mgnienie oka?

A wszakże na wieki zginie jako gnój jego, a ci, którzy go widzieli, rzeką: Gdzież się podział?

Cóż dalej czynić było winnicy mojej, czegobym jej nie uczynił? Gdym rzekał, aby wydała grona, czemuż zrodziła płonne wino?

Że nie bywają szczepieni ani wsiani, ani się też wkorzeni w ziemi pieó ich; i jako jedno powienie na nich, wnet usychają, a wicher jako źdźbło unosi ich.

Gdy słońce wzeszło, przypaliło je, ponieważ nie miały korzenia, więc uschły.

Odpowiedział: Każda roślina, której nie zasadził mój Ojciec niebiański, zostanie wykorzeniona.

Gdy przy drodze zobaczył figowiec, podszedł do niego, ale nie znalazł na nim nic poza samymi liśćmi. Powiedział do niego: Nie posiadaj już nigdy owocu. Figowiec natychmiast zaczął usychać.

Uczniowie, widząc to, wyrazili swoje zdziwienie słowami: Ale szybko usechł ten figowiec!

Jeźliby kto nie mieszkał we mnie, precz wyrzucony będzie jako latorośl, i uschnie; i zbiorą je i na ogieó wrzucą, i zgoreje.

Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.

 Oni są na waszych ucztach miłości, jak ukryte pod wodą skały, ucztują zuchwale i bez obaw, samych siebie pasą. Są jak obłoki, które nie dają deszczu, jak chmury porywane przez wiatry, jak drzewa, które o właściwej porze nie dają owocu, podwójnie martwe i wykorzenione,