Wówczas przyszedł jeden z przełożonych zgromadzenia [synagogi], imieniem Jair, i gdy Go zobaczył, upadł Mu do stóp.

I poszedł z nim, a lud wielki tłoczył się wokół Niego.

i dużo wycierpiała z powodu wielu uzdrowicieli, i wydała wszystko, co miała, a nic jej nie pomogło, lecz się nawet pogorszyło,

Ponieważ wierzyła, że jeśli się tylko dotknie ubrania Jego, będzie uratowana.

Od razu Jeszu odczuł, że uszła z Niego energia, odwrócił się do tłumu i zapytał: Kto dotknął mojego ubrania?

Rozglądał się, żeby dostrzec tę, która to zrobiła.

Powiedział do niej: Córko, wiara twoja uratowała cię, idź w pokoju i bądź uwolniona od tej udręki.

Jeszu usłyszał tę wiadomość i powiedział do przełożonego zgromadzenia: Nie bój się, tylko wierz!

Przyszli do domu przełożonego zgromadzenia. Zastali tam zamieszanie, płaczących i wielu głośno zawodzących.

Zaczęli Go wyśmiewać. On wyrzucił wszystkich, wziął z sobą ojca i matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie leżało dziecko.

Dziewczynka natychmiast wstała i zaczęła chodzić, miała bowiem dwanaście lat, a obecni wpadli w podziw i zachwyt.

A oto przyszedł mąż imieniem Jairus, a ten był przełożonym bóżnicy; a przypadłszy do nóg Jeszu, prosił go, aby wszedł w dom jego.

A niewiasta, która płynienie krwi cierpiała od lat dwunastu, i wynałożyła była na lekarzy wszystko swoje pożywienie, a nie mogła być od nikogo uleczona,

I rzekł Jeszu: Któż jest, co się mnie dotknął? a gdy się wszyscy zapierali, rzekł Piotr, i ci, którzy z nim byli: Mistrzu! lud cię ciśnie i tłoczy, a ty mówisz: Kto się mnie dotknął?

A widząc ona niewiasta, że się nie utaiła, ze drżeniem przystąpiła i upadła przed nim, i dlaczego się go dotknęła, powiedziała mu przed wszystkim ludem, i jako zaraz uzdrowiona była.

 Jeszcze mówił, gdy podszedł ktoś od przełożonego synagogi i powiedział komuś: "Twoja córka zmarła, nie trudź już Nauczyciela."

A wszedłszy w dom, nie dopuścił z sobą wnijść nikomu, tylko Piotrowi, i Jakóbowi, i Janowi, i ojcu i matce onej dzieweczki.

I naśmiewali się z niego, wiedząc, że była martwa.

Wówczas powrócił jej duch, natychmiast wstała i polecił, żeby dano jej jeść.

 Jeszcze mówił, gdy podszedł ktoś od przełożonego synagogi i powiedział komuś: "Twoja córka zmarła, nie trudź już Nauczyciela."

Tedy odpowiadając przełożony nad bóżnicą, który się bardzo gniewał, że Jeszu w sabat uzdrawiał, rzekł do ludu: Sześć dni jest, w które trzeba robić; w te tedy dni przychodząc, leczcie się, a nie w dzieó sabatu.

I pytał go niektóry książę, mówiąc: Nauczycielu dobry! co czyniąc odziedziczę żywot wieczny?

A po przeczytaniu zakonu i proroków, posłali do nich przełożeni bóżnicy, mówiąc: Mężowie bracia! macieli wolę jakie napominanie uczynić do ludu, mówcie.

Podszedł trędowaty, pokłonił Mu się i powiedział: Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić.

Ci zaś, którzy byli w łodzi, pokłonili Mu się, mówiąc: Naprawdę jesteś Synem Boga!

Podeszła, pokłoniła Mu się i prosiła: Panie, pomóż mi!

Gdy wrócili do tłumu ludzi, podszedł do Niego człowiek, który upadł przed Nim na kolana

Wówczas podeszła do Niego matka synów Zebedeusza wraz ze swoimi synami, pokłoniła się i prosiła Go o coś.

Gdy Go zobaczyli, pokłonili się, lecz niektórzy mieli wątpliwości.

Wówczas przyszedł jeden z przełożonych zgromadzenia [synagogi], imieniem Jair, i gdy Go zobaczył, upadł Mu do stóp.

Ale jeden z nich ujrzawszy, że jest uzdrowiony, wrócił się, wielkim głosem chwaląc Boga;

I padł na oblicze swoje u nóg jego, dziękując mu; a ten był Samarytanin.

I stało się, gdy wchodził Piotr, zabieżawszy mu Kornelijusz, przypadł do nóg jego i pokłonił się.

Ale go Piotr podniósł, mówiąc: Wstaó! i jamci też jest człowiek.

Powiedział: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, ale śpi. I zaczęli Go wyśmiewać.

Zaczął Go błagać: Moja córeczka jest umierająca. Przyjdź, włóż na nią ręce, ocal ją, żeby żyła.

A niektórego setnika sługa źle się mając, już prawie miał umrzeć, którego on sobie bardzo poważał.

Albowiem miał córkę jedyną około dwunastu lat, która już konała. (A gdy on szedł, cisnął go lud.)

 Jeszcze mówił, gdy podszedł ktoś od przełożonego synagogi i powiedział komuś: "Twoja córka zmarła, nie trudź już Nauczyciela."

Ten usłyszawszy, iż Jeszu przyszedł z Judzkiej ziemi do Galilei, szedł do niego i prosił go, aby zstąpił, a uzdrowił syna jego; bo poczynał umierać.

Rzekł mu on królewski dworzanin: Panie! zstąp pierwej niż umrze dziecię moje.

A setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach, ale tylko powiedz słowo, a będzie uzdrowiony ten chłopiec.

Bo i ja jestem człowiekiem podległym władzy i mam pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie; innemu z kolei: Przyjdź, a przychodzi; a mojemu słudze: Zrób to, a robi.

Tedy rozgniewawszy się Naaman, brał się w drogę, mówiąc: Otom myślał sam u siebie, iż pewnie wynijdzie, a stanąwszy przy mnie, wzywać będzie imienia Pana, Boga swego, podniósłszy rękę swoję nad miejscem trądu, uzdrowi trędowatego.

I rzekła Marta do Jeszu: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój.

Ale i teraz wiem, że o cokolwiek byś prosił Boga, da ci to Bóg.

 Powiedział jej Jeszu: "Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Wierzący we Mnie, choćby umarł, nadal będzie żył. 

Ale Maryja, gdy tam przyszła, gdzie był Jeszu, ujrzawszy go, przypadła do nóg jego i rzekła: Panie! byś tu był, nie umarłby był brat mój.