A wiele starców, z kapłanów, i z Lewitów, i z przedniejszych domów ojcowskich, którzy widzieli dom pierwszy, gdy zakładano ten dom przed oczyma ich, płakali głosem wielkim, a zasię wiele ich krzyczało, z radością wynosząc głosy;

Tak, iż lud nie mógł rozeznać głosu krzyku wesołego od głosu płaczącego ludu; albowiem lud on krzyczał głosem wielkim, tak że głos było daleka słyszeć.

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

Ogarnęło je uniesienie i drżenie ciała, uciekły więc od grobu, a ponieważ nie opuszczał strach, więc nic nikomu nie powiedziały.

A gdy oni to mówili, stanął sam Jeszu w pośrodku nich, i rzekł im: Pokój wam!

I rzekł im: Czemuście się zatrwożyli, i czemu myśli wstępują do serc waszych?

A to rzekłszy, pokazał im ręce i nogi.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Że wy będziecie płakać i narzekać, a świat się będzie weselił; wy smutni będziecie, ale smutek wasz obróci się wam w wesele.

I wy teraz smutek macie; ale zasię ujrzę was, a będzie się radowało serce wasze, a radości waszej nikt nie odejmie od was.

A to rzekłszy pokazał im ręce i bok swój; a uradowali się uczniowie, ujrzawszy Pana.

Rzekł im zasię Jeszu: Pokój wam; jako mię posłał Ojciec, tak i ja was posyłam.