Jednak naczelni kapłani podburzyli tłum, żeby im wypuścił Barabasza.

A to mówiąc, zaledwie uspokoili lud, że im nie ofiarował.

A nadeszli z Antyjochyi i z Ikonii Żydowie, którzy namówiwszy lud i ukamionowawszy Pawła, wywlekli za miasto, mniemając żeby umarł.

A pod on czas stał się rozruch niemały około drogi Bożej.

Które zgromadziwszy i inne, którzy takież rzemiosło robili, rzekł: Mężowie! wiecie, iż z tego rzemiosła mamy dostatki nasze.

Przetoż nam się obawiać potrzeba, aby nie tylko rzemiosło nasze w lekkie poważenie nie przyszło, ale aby i kościół wielkiej bogini Dyjany za nic nie był poczytany, a żeby nie przyszło do skazy dostojeóstwo jej, którą wszystka Azyja i wszystek świat chwali.

I było pełno po wszystkiem mieście zamieszania, i wpadli jednomyślnie na plac, porwawszy Gaja i Arystarcha, Macedoóczyki, podróżne towarzysze Pawłowe.

Tedy zawołało społem wszystko mnóstwo, mówiąc: Strać tego a wypuść nam Barabbasza!

Tedy Piłat znowu mówił, chcąc wypuścić Jeszu.

Tedy zasię wszyscy zawołali, mówiąc: Nie tego, ale Barabbasza! A ten Barabbasz był zbójca.

A oni zawołali: Strać, strać! Ukrzyżuj go! Rzekł im Piłat: Królaż waszego ukrzyżuję? Odpowiedzieli przedniejsi kapłani: Nie mamy króla, tylko cesarza.

Tedy im go wydał, żeby był ukrzyżowany. I wzięli Jeszu i wywiedli.

Wy zaś wyparliście się świętego i sprawiedliwego, i poprosiliście, aby wam wypuszczono mordercę,

Naczelnego organizatora życia zabiliście, którego Bóg wybudził z martwych, a my jesteśmy tego świadkami.