Był też niektóry żebrak, imieniem Łazarz, który leżał u wrót jego owrzodziały.

I stało się, że umarł on żebrak, i odniesiony był od Aniołów na łono Abrahamowe; umarł też i bogacz, i pogrzebiony jest.

Tedy bogacz zawoławszy, rzekł: Ojcze Abrahamie! zmiłuj się nade mną, a poślij Łazarza, aby omoczył koniec palca swego w wodzie, a ochłodził język mój, bo męki cierpię w tym płomieniu.

A nad to wszystko między nami i wami otchłaó wielka jest utwierdzona, aby ci, którzy chcą stąd przyjść do was, nie mogli, ani owi stamtąd przyjść do nas.

Albowiem mam pięć braci, aby im świadectwo wydał, żeby też i oni nie przyszli na to miejsce męki.

"Nie, ojcze Awraamie - odrzekł tamten - lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to zmienią swój sposób rozumowania".

 Gdy żyjemy, dla Pana żyjemy, gdy umieramy, dla Pana umieramy. Czy więc żyjemy, czy umieramy, do Pana należymy.

Ale ty przeczże potępiasz brata twego? Albo też ty czemu lekceważysz brata twego, gdyż wszyscy staniemy przed stolicą Chrystusową?

 Dlatego każdy sam będzie się tłumaczył przed Bogiem.

 okaże się w stosownym czasie, gdy wartość pracy każdego w ogniu zostanie ujawniona i każdego dzieło, ile jest warte ogień sprawdzi. 

 ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę: sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień.