W tym czasie przychodzi Jan Zanurzyciel głoszący na Pustyni Judzkiej,

 Jego dotyczą słowa wypowiedziane przez proroka Izajasza: "Głos wołającego na pustkowiu: 'Przygotujcie drogę Pana, Jego ścieżki czyńcie prostymi'."

 Wówczas przychodzili do niego z Jeruszalem, z całej Judei i okolic Jordanu.

 Gdy zobaczył, że do zanurzenia przychodzi wielu faryzeuszów i saduceuszów, powiedział do nich: "Płody żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem?

I będzie tam droga i ścieszka, która drogą świętą słynąć będzie; nie pójdzie po niej nieczysty, ale będzie dla onych samych. Którzy tą drogą pójdą, i głupi nawet, nie zbłądzą.

Gdy tak Pan mawiał: Zastanówcie się na drogach, a spojrzyjcie i pytajcie się o ścieszkach starych, któraby była droga dobra, a chodźcie nią, a znajdziecie odpocznienie duszy waszej: tedy odpowiadali: Nie będziemy chodzili.

Czyńcie więc owoce godne skorygowania i nie mówcie sobie: Ojca mamy Awraama. Mówię wam bowiem, że Bóg może z tych kamieni wzbudzić dzieci Awraama.

Pytały go więc tłumy: Co mamy robić?

Przyszli też i celnicy, aby byli chrzczeni, i rzekli do niego: Nauczycielu! a my cóż czynić będziemy?

Lepiej bowiem byłoby dla takich osób nie poznać drogi sprawiedliwości, niż poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania.

Skąd było zanurzenie Jana? Z nieba czy od ludzi? Oni zaczęli się zastanawiać, rozumując: Jeśli powiemy, że z nieba, to spyta: Dlaczego więc nie uwierzyliście Janowi?

Skąd to porównanie? Ponieważ przyszedł Jan, który nie je i nie pije, więc mówią: Ma demona.

Tedy wszystek lud słysząc to, i celnicy, wielbili Boga, będąc ochrzczeni chrztem Janowym.

Ale Faryzeuszowie i zakonnicy pogardzili radą Bożą sami przeciwko sobie, nie będąc ochrzczeni od niego.

Wyście słali do Jana, a on dał świadectwo prawdzie.

Onci był świecą gorejącą i świecącą, a wyście się chcieli do czasu poradować w światłości jego.

A gdy Jan dokonał biegu swego, rzekł: Kim mię być mniemacie? Nie jestem ja, ale oto idzie za mną, u którego nóg obuwia nie jestem godzien rozwiązać.

Albowiem ci, co mieszkają w Jeruzalemie i przełożeni ich, nie znając tego Jeszu i głosów prorockich, które przez każdy sabat bywają czytane, wypełnili je, osądziwszy go.

A gdy wykonali wszystko, co o nim było napisane, zdjąwszy go z drzewa, włożyli go do grobu.

A oto niewiasta, która była w mieście grzeszna, dowiedziawszy się, iż siedzi w domu Faryzeuszowym, przyniosła alabastrowy słoik maści;

A widząc to Faryzeusz, który go był wezwał, rzekł sam w sobie, mówiąc: Być ten był prorokiem, wiedziałby, która i jaka jest ta niewiasta, co się go dotyka; bo jest grzesznica.

Miał niektóry lichwiarz dwóch dłużników; jeden dłużen był pięćset groszy, a drugi pięćdziesiąt.

A odpowiadając Szymon, rzekł: Mniemam, iż ten, któremu więcej odpuścił. A on mu rzekł: Dobrześ rozsądził.

Nie pocałowałeś mię, ale ta jako weszła, nie przestała całować nóg moich.

Dlaczego, mówię tobie, odpuszczono jej wiele grzechów, gdyż wiele umiłowała; a komu mało odpuszczono, mało miłuje.

I poczęli spółsiedzący mówić między sobą: Któż jest ten, który i grzechy odpuszcza?

(Albowiem Jam Pan, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemi Egipskiej;) otwórz usta twoje, a napełnięć je.

Ale lud mój nie usłuchał głosu mego, a Izrael nie przestał na mnie.

Ale nie chcieli dbać; i obrócili się tyłem, a uszy swe zatulili, aby nie słuchali.

Serca też swe zatwardzili jako dyjament, aby nie słuchali zakonu tego i słów, które posyłał Pan zastępów duchem swoim przez proroków przeszłych, skąd przyszedł wielki gniew od Pana zastępów.

Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza;

Badajcież się Pism; boć się wam zda, że w nich żywot wieczny macie, a one są, które świadectwo wydawają o mnie.

Który by w cichości nauczał tych, którzy się sprzeciwiają, owaby im kiedy Bóg dał pokutę ku uznaniu prawdy,

Patrzcież, bracia! by snać nie było w którym z was serce złe i niewierne, które by odstępowało od Boga żywego;

 a odpadli, ponownie doprowadzić do skorygowania. Sami sobie krzyżują Syna Bożego i wystawiają Go na publiczną zniewagę.

Lecz która przynosi ciernie i osty, odrzucona jest i bliska przeklęstwa, która na koniec bywa spalona.

I dałem jej czas, aby pokutowała z wszeteczeóstwa swego; ale nie pokutowała.